Het is een tijdje stil geweest. We hebben een spannende periode achter de rug, maar alles is op z’n pootjes terechtgekomen. Sterker nog het beste scenario wat we ons konden wensen is uitgekomen. Sinds half september ben ik druk aan het solliciteren geslagen. We hadden wel allebei een baan aangeboden gekregen voor bij de olympische spelen, maar we zijn daar niet op ingegaan omdat het maar voor een paar weken was en we toch liever werk hebben voor het hele winterseizoen. Dus hard aan de slag om werk vinden voor na 31 oktober, de datum dat Gert’s contract bij de lodge afliep. We wilden graag aan het werk bij een ski ldoge om een aantal redenen: · Het ski seizoen gaat zo langzamerhand beginnen en dit is een branche waar ze veel mensen zoeken. · Doordat de ski resorts vaak afgelegen liggen bieden ze behalve werk vaak ook accomodatie voor hun medewerkers. · Een mooie mix van ‘business’ en ‘pleasure’: bij de meeste ski resorts krijg je een gratis seizoens-skipas. Het lijkt ons geweldig om deze winter onbeperkt te kunnen skiën. Dus via het internet heb ik zo’n beetje alle skigebieden in British Columbia en nog verschillende in Alberta (in de Rocky Mountains) opgezocht en onze CV’s gestuurd naar ski resort, hotels, lodges etc. In totaal heb ik naar zo’n 60 bedrijven onze CV’s gestuurd. Na een paar weken bijna geen reactie daarop te hebben gekregen ben ik de bedrijven gaan nabellen. Het was erg lastig om de juiste persoon aan de telefoon te krijgen. En daarbij zijn Canadezen te aardig. Dus ze zeggen bijna nooit dat ze geen werk hebben of dat we niet geschikt zijn, maar reageren positief, ze gaan nog een keertje voor je kijken en vragen om later nog een keer te bellen. Dat schoot dus allemaal niet op. We hadden inmiddels ook wel van meerdere mensen gehoord dat Canadezen je willen zien voordat ze iemand aannemen. Verder zagen we dat de meeste skiresorts banenmarkten organiseren waar je kan solliciteren en waar ze de meeste mensen aannemen. We besloten om niet langer te wachten en eerder bij de lodge weg te gaan om een aantal van die banenmarkten te kunnen bezoeken. We hebben het idee met de chef van Gert besproken en gelukkig begreep hij onze argumentatie en hoefde Gert zijn contract niet helemaal uit te dienen en konden we 10 dagen eerder dan gepland vertrekken. Een week voordat we zouden vetrekken kregen we ook nog via de mail een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek voor ons beide om in Sun Peaks (dat is een ski gebied bij Kamloops in de buurt van Merritt) te werken. We waren allebei helemaal blij! Woensdag 21 october zijn we ’s ochtends van de lodge vertrokken en zijn we naar Merritt gereden. Daar hebben we ’s avonds gegeten bij Darch en Cat. Het was heel leuk om elkaar weer te zien en bij te praten. We zijn daar ook blijven slapen, want de volgende dag zouden we ons sollicitatiegesprek voor Sun Peaks hebben. Ik zeg “zouden”, want toen we ’s avonds onze mail bekeken zagen we dat ze het gesprek wilden verzetten. We hebben ze gelijk gebeld: bleek dat die man op de lijst stond voor een hartoperatie en dat hij was opgeroepen. Wanneer we het gesprek dan konden hebben wist hij nog niet. Begrijpelijk, maar wij baalden natuurlijk als een stekker. De volgende dag zijn we aan onze “roadtrip” begonnen. We wilden de banenmarkten in Kimberley en Nelson bezoeken en op de weg daarnaartoe skiresorts bezoeken. Het eerste skiresort was Sun Peaks. Daar stonden we dan met ons stapeltje gekopieerde CV’s. Hoe pak je zoiets nou aan? Uiteindelijk zijn we gewoon alle hotels, restaurants etc. Binnengelopen en hebben gevraagd of ze nog mensen zoeken. Dat ging als een speer. Ze vinden het helemaal niet raar dat je op zo’n manier “solliciteert” en we hebben op veel plekken onze gegevens achtergelaten. En overal zijn ze natuurlijk even aardig en behulpzaam, dus we begonnen weer goede moed te krijgen. Op die manier zijn we verschillende skigebieden afgegaan en we werden er steeds beter in om de juiste mensen te spreken te krijgen en ons beste beentje voor te zetten. Toen kwamen we in Kimberley: de banenmarkt. Het was er heel druk; in de wachtrij viel er zelfs nog iemand flauw zo’n drukte was het. Je moest een formulier invullen en dan in de rij gaan staan voor een eerste gesprek. Dat was maar een kort gesprekje om te kijken of je alle gegevens had ingevuld en om de gang van zaken uit te leggen. Maar tegen de tijd dat we dat eerste gesprek hadden gehad waren we al twee uur verder. Daarna kreeg je een tijdstip waarop het tweede gesprek zou plaatsvinden. Dat was voor Gert nog eens drie uur later en voorg mij 4.5 uur later. De moed zakte ons helemaal in de schoenen en we hadden er allebei helemaal geen goed gevoel bij, maar we wilden niet opgeven en zijn met een boekje rustig gaan zitten wachten. Gelukkig mochten we om drie uur samen het gesprek in zodat we niet nog eens 1.5 uur moesten wachten. Na het gesprek waren we nog steeds niet dolenthousiast, maar werk is werk dus we hebben ons van onze beste kant laten zien. Ze zouden ons eind volgende week laten weten of ze ons willen aannemen. Daarna zijn we snel in de auto gestapt, want we hadden nog 3.5 uur te rijden om in Nelson te komen waar de volgende dag een banenmarkt was. Misschien dat niet iedereen het weet, maar Nelson is het stadje in het gebied waar we ons uiteindelijk zouden willen vestigen. Het gebied (west Kootenays) is prachtig en Nelson is een heel leuk stadje. We zijn hier twee keer eerder geweest en na deze drukke dag zijn we gelijk naar de Bed & Breakfast gereden waar we de vorige keer ook een nacht hebben geslapen. Het is niet heel goedkoop, maar wel een hele leuke en mooie B&B. De volgende ochtend gelijk maar besloten om er nog een nacht te blijven, ondanks de kosten, maar ja waar moesten we anders naartoe. Ik begon me daar ook steeds meer zorgen over te maken: iedere dag 100 dollar betalen voor een overnachting en bij gebrek aan een keuken al onze maatijden buiten de deur eten gaat toch wel in de papieren lopen. Eerst maar naar de banenmarkt daarna konden we ons hier verder zorgen over maken. De banenmarkt was in een hotel midden in het centrum en drukker dan druk. We gingen in de rij staan, maar dat bleek de tweede rij te zijn. Je moest eerst achteraan aansluiten in een nog langere rij in een ruimte een verdieping lager. Ik had snel het systeem door: eerst in de wachtrij beneden, dan in de wachtrij boven aan het einde van de wachtrij werd je naam geregistreerd en kreeg je een formulier mee. Het formulier moest je invullen en meenemen naar je eerste interview waarvoor je werd opgeroepen. Na een succesvol eerste interview werd je eventueel uitgenodigd voor een tweede interview. Ik had toch niks te doen en om een beetje op te vallen ben ik de wachtrijen gaan organiseren. Mijn medekandidaten dachten dat ik bij de organisatie hoorde en ik kreeg contact met de mensen van het ski resort. Ik denk dat er wel 300 mensen waren en we kwamen erachter dat ze ongeveer 30 mensen zochten. Tamelijk hopeloos voor ons dus, maar op de een of andere manier voelde dat niet zo. Toen we zaten te wachten voor ons eerste interview werd gevraagd wie er voor keukenposities kwamen en nog wel door de vrouw waar ik regelmatig wat mee had gepraat. Gert kon gelijk met haar mee voor zijn eerste gesprek. Het gesprek liep heel goed en ze vertelde Gert dat hij door was voor een tweede gesprek. Hij moest even wachten om een tijdstip door te krijgen. Terwijl Gert mij aan het vertellen was hoe goed het gesprek ging kwam ze terug en zei “weet je wat het is helemaal niet nodig zo’n tweede gesprek, ik neem je nu gelijk aan”. We konden onze oren niet geloven! Nu moest ik ook nog een baan. Gelukkig hebben we ze duidelijk kunnen maken dat we allebei een baan willen, maar dat ik bereid ben om vanalles te doen. Ze hebben toegezegd dat dat wel te regelen is en dat ik dus ook een baan krijg (ik ben benieuwd). De rest van de dag liepen we op wolken: we hebben werk en nog wel in het gebied waar we het liefste naartoe willen. Meer informatie over het ski gebied waar we voor gaan werken is te vinden op www.skiwhitewater.com
We zijn gelijk achter woonruimte aan gegaan. Rondgevraagd hoe je zoiets aanpakt. We hadden al van verschillende mensen gehoord dat het niet makkelijk is om in Nelson wat te vinden. Omdat het een behoorlijk populair gebied is en ook nog eens een universiteitsstad is. De winkeljuffrouw van wie we de lokale krantjes hebben gekocht vertelde dat zij drie maanden heeft gezocht naar woonruimte (slik). We hadden inmiddels ook een deal gemaakt met de B&B dat we een gereduceerd tarief kregen wanneer we daar een week zouden blijven en we mochten dan ook van hun keuken gebruik maken. De volgende dag zijn we op huizenjacht gegaan. Op zoek naar een gemeubileerd huis via de advertenties in lokale krantje en twee websites. We hadden geluk een aantal huizen waren nog niet verhuurd en voor de volgende dag hadden we drie afspraken kunnen maken om huizen te bezoeken. Het eerste huis wat we bekeken was een vakantiehuisje direct aan het meer. We waren gelijk verliefd: de inrichting van het huis is niet bijzonder maar heeft alles wat we nodig hebben en het uitzicht is fantastisch! We hebben nog wel de twee andere huizen bekeken: een leuk huis, maar direct aan een redelijk drukke weg en een horrorhuis uit de jaren 70. Je raadt het al we zijn voor het eerste huis gegaan. De mensen waar we het van huren (Peter en Sherry) zijn heel aardig en wonen naast ons. We konden er gelijk de volgende dag in. We zijn hier nu een paar dagen en het is heerlijk om weer een eigen plek te hebben. En we hebben een logeerkamer, dus........ Dit is de webiste van het vakantiehuisje, daarop staan ook foto’s: http://www.acornlane.ca/ Ons adres is: 2894 Lower Six Mile Road Nelson, BC V1L 6L7
7 Comments
Gerben, Maaike en Esther
10/31/2009 05:40:08 pm
GEFELICITEERD !!!!!!!!! Super. Ook gelijk even jullie huisje bekeken. Ziet er leuk uit hoor. Daar kun je wel een tijdje vertoeven dachten we. Helemaal te gek dat jullie nu beiden een baan hebben. Nu even een tijdje gaan genieten. Even geen zorgen voor werk. Fijn dat we jullie adres hebben.
Reply
barbara
10/31/2009 08:17:29 pm
geweldig!!!!
Reply
Ingrid
11/1/2009 02:16:27 am
Wat goed! En wat heerlijk dat jullie nu je eigen plek hebben. Is het toilet nu gewoon in je huis, of moet je daarvoor naar het meer.. ;-))
Reply
Marike
11/1/2009 05:59:17 am
Gefeliciteerd! Goed gedaan, daar hebben jullie hard voor moeten werken maar dan heb je ook wat. Het huisje ziet er inderdaad heel mooi & idyllisch uit.
Reply
Ariene
11/1/2009 03:37:12 pm
Ik ga het hele verhaal nog eens zorgvuldig doorlezen, maar het belangrijkste heb ik wel gezien. Van harte gefeliciteerd! Wat geweldig! Ik ben reuze blij voor jullie. Ik neem er ook een borrel op!
Reply
Nanke
11/2/2009 05:50:53 am
That sounds and looks incredibly nice! Gefeliciteerd beiden! Wij hebben ook nog geen uitzicht op een ander huis dus zitten hier voorlopig nog prima!
Reply
Truus en Nico
11/6/2009 05:10:25 am
Hoi en hallo en zo,
Reply
Leave a Reply. |
AuthorDe belevenissen van Gert en Marjon in Canada. Archives
October 2010
Categories
All
Klik onderstaande button (RSS Feed) als je een mailtje wilt ontvangen wanneer de site wordt bijgewerkt. In de pagina die dan verschijnt moet je onder acties (actions, rechtsonder) de actie "Subscribe in Mail" selecteren. |