Een paar weken geleden is de herfst officieel begonnnen; zo voelt het en zo ziet het er buiten ook uit. Veel regen, herfstkleuren, dalende temperaturen. De dagen staan hier traditioneel in het teken van het verwerken van al het fruit dat in vele tuinen van de particuliere fruitbomen valt en wij doen daar ook maar aan mee. Die fruitbomen hier in de tuin staan er niet voor niets en onze huisbaas en –bazin hebben ons carte-blanche gegeven; dus ........... Maar wat doe je met al die appels? Het zijn er te veel om op te eten; dus appeltaarten bakken en invriezen die handel. Gelukkig is het regelmatig ook nog mooi weer en wanneer dat in het weekend is, gaan we op pad. Afgelopen weekend zijn we naar het Valhalla Provincial Park geweest, hier zo’ n 70 kilometer vandaan. We zijn er geen Noren tegen gekomen, maar hemels was het wel. Na een tocht van 50 km over boswegen (waarvan de laatste 2 km meer op een rivierbedding dan op een weg leek), konden we de auto parkeren en de wandelschoenen aantrekken. Lunch in de rugzak en op weg naar de bijna 6 kilometer verderop en 700 meter hogerop gelegen Gwillim Lakes. Onderweg zagen we behalve de prachtige omgeving ook nog een ‘spruce grouse’ (een soort hoen) en een pica (een kleine marmot-achtige). De plaatjes spreken weer voor zichzelf. De zomer is al weer een heel eind gevorderd en daarom is het nu tijd jullie iets te laten zien van hoe wij onze vrije tijd hier besteden. De gemiddelde Canadees beschouwt een straal van een kilometer of 200 rond zijn of haar woonplaats als zijn of haar achtertuin en wanneer ze daarin gaan recreeren dan doen ze dat door met een camper, trailer of tent naar een van de vele campings te trekken om vanaf daar te gaan wandelen, kajakken, kano-en of mountain-biken. De echte outdoor-Canadees neemt ook z’n waterscooter, motorboot en quad mee. ‘s- Avonds wordt er gebarbecued, bier gedronken en vuurtje gestookt. Dit alles gebeurt heel rustig en ontspannen en om een uur of tien ligt iedereen op een oor en is het stil. Er zijn verschillende soorten campings om naar toe te gaan: je hebt ze van het luxe type met een “full hook-up” voor de camper (elke plek heeft aansluiting op het riool, water, electriciteit en kabeltelevisie) tot de primitiefste met 1 of 2 “drop-down” toiletten en een handpomp voor water. Deze primitieve campings zijn vrijwel altijd onderdeel van de vele provinciale parken hier en liggen in de meest prachtige omgeving die je je maar kunt voorstellen; of het nu aan een stromende bergbeek, aan een prachtig meer of midden in een oud bos is. Wij trekken er zo ongeveer om het weekend en wanneer het weer het toelaat op uit in “onze achtertuin” en iedereen die ons een beetje kent, weet dat wij dan op zo’n primitieve camping staan. Zo’n weekend begint al op vrijdagmiddag wanneer Marjon wat eerder uit haar werk komt om een uur of drie, vier. De auto is dan al volledig gepakt met kampeerspullen, proviand en wandeluitrusting; daar heeft Gert als werkloze huisman natuurlijk alle tijd voor. Een half uur later zijn we onderweg en om een uur of zes zitten Gert en Marjon naast een opgezette tent aan een brandend kampvuur hun met zorg bereide avondeten naar binnen te werken. Op zaterdag en zondag wordt er gewandeld; maar niet voordat er in een nabij gelegen dorpje Canadees is ontbeten (eieren met bacon, worstje, toast en gebakken aardappelen) en een verse lunch is ingeslagen (lokaal gemaakte kaas en worst met vers gebakken brood of zoete broodjes en muffins). ’s-Avonds wordt er buiten de deur gegeten,want Gert weigert om op een primusje een of ander prutje in elkaar te flansen; dat druist namelijk te veel in tegen zijn kwaliteitsstandaarden als voormalig kok (pffff, wat een pretenties) (nee, voor hem is het ook weekend en hoeft ie niet te koken). Tsja en dan die wandelingen, of hikes zoals ze dat hier noemen. Die zijn natuurlijk fantastisch mooi en flink inspannend (dat ontbijt moet wel verbrand worden). Soms is het begin van zo’n wandeling makkelijk te bereiken en ligt die vlak bij een doorgaande weg, maar vaak moet er vele kilometers over ruige “logging-roads” worden genavigeerd om de “trail-head” net onder de boomgrens en in de “middle of nowhere” te bereiken. Zo’n avontuurlijke rit is voor ons al een deel van de lol en het resultaat is dat we een wandeling meteen in de meest spectaculaire omgeving kunnen beginnen. En zonder hele drommen andere wandelaars, want niet iedereen heeft zo’n tocht er voor over of is niet in het bezit van een auto met 4WD of AWD (die heb je vaak wel nodig om er te komen). Genoeg woorden geschreven, lijkt ons. Beelden zeggen veel meer! 17 juli: Davis Creek - gemakkelijk te bereiken, maar oh wat deden onze benen zeer na die steile klim. 7 augustus: Fry Creek Canyon - 18 km onverhard - maar een wel een goede weg - mooie redelijk makkelijke wandeling naar een spectaculaire ravijn, heerlijk geluncht langs de bergbeek - de waas die je op de tweede foto ziet, komt van de rook van de vele bosbranden in de buurt (paar honderd kilometer verder in de USA) 14 augustus: the Keyhole - 16 km over een veel bereden en daarom slechte onverharde weg de berg op - helaas het eindpunt van de wandeling niet gehaald, omdat het laatste stuk wel heel erg bergbeklimmen was – de herten langs het pad bleven gewoon door grazen. 21 augustus: Alps Alturas – 27,6 km onverhard over logging-roads de bergen in – we deden de wandeling met een ander stel, die zowel op de heen- als terugweg een lekke band kregen en dus met een sleepwagen naar de garage moesten worden gebracht – niet een wandeling voor mensen met hoogtevrees.
Inmiddels wonen we hier alweer een week of zes en over een week of zes gaan we ook al weer terug naar ons vorige adres aan het meer.
Maar goed, toch nog maar even wat woorden over waar we nu wonen. Het is een appartement in een complex waar voornamelijk bejaarden wonen (en dat is zo af toe te ruiken). Het is ook te merken aan alle regeltjes die hier gelden. Brrrr. We worden bijvoorbeeld geacht dag en nacht de buitenlamp te laten branden (veiligheid) en wanneer we langer dan een week weg zijn, moeten we dat melden en moeten we iemand regelen die ons appartement controleert (dacht het niet.....). Nou zo erg is het nou ook weer niet hoor. Het is stuk groter en comfortabeler dan het vakantiehuis waar we straks weer naar terugkeren. Hier hebben we een grote slaapkamer met een ‘kingsize’ bed (dat wordt straks weer wennen in die twijfelaar). Nu is het aangenaam en praktisch met het aanhoudende hete, plakkerige weer. Daarnaast hebben we veel meer kastruimte en twee badkamers met toilet en een grotere, comfortabele logeerkamer (dus, wie nog wil komen ......), een praktische keuken (wel met minder spullen en een electrisch fornuis in plaats van een keramische) en een eigen was- en droog combinatie (dat scheelt weer eens in de twee weken naar de ‘laundromat’ – is hier overigens heel gewoon). Daarbij ligt het appartement op loopafstand van het centrum (5 minuten) en ons werk. Ik zeg ons werk, maar ik bedoel eigenlijk Marjon’s werk, want ik zit even zonder. Ja, je leest het goed; ik ben vorige week namelijk ontslagen (voor het eerst in mijn leven). Ondanks dat het toeristenseizoen volop gaande is en het Best Western hotel dagelijks vol zit, blijft het in het restaurant erg rustig. We merkten dat natuurlijk wel in de keuken (veel schoongemaakt), maar dit kwam toch wel uit de lucht vallen voor iedereen, mijn chef incluis. Vorige week woensdag kwam de eigenaar en general manager langs. Mij chef werd uit de keuken geroepen en een kwartier was ik aan de beurt. Ik ben de kok met de minste ervaring en ben altijd open geweest over onze plannen. Dat de keus op mijn viel, was op zich dus niet zo vreemd. En zo gaat dat dus hier. Aanvankelijk wel een schok, maar na een paar dagen besefte ik me dat het ook wel tijd was voor iets anders. Ik ben inmiddels druk aan het solliciteren op van alles en nog wat.Wordt vervolgd. Wat een stilte he? Het is een behoorlijk tijdje geleden sinds we wat van ons hebben laten horen. Er is heel wat in de tussentijd gebeurd. Hoogste tijd dus om jullie weer bij te praten. Allereerst zijn we weekend naar Vancouver geweest om ons moeder op te halen. We hadden vrijdag vrijgenomen om lekker rustig die kant op te rijden. Het was een prachtige rit en we hebben er van genoten. Toen we eind ’s avonds Vancouver inreden stond het zweet me in de handen. Het was lang geleden dat ik zoveel auto’s bij elkaar had gezien, maar je went er ook wel weer snel aan. ’s Avonds zijn we nog een lekker hapje gaan eten en daarna naar bed. De volgende dag hebben we lekker door Vancouver geflaneerd. Het idee was om ook wat te gaan shoppen, maar daar kwam het helemaal niet van, we vonden het veel leuker om gewoon lekker rond te lopen. (Herkennen jullie dat ding op de laatste foto?) Eind van de middag naar het vliegveld om ons moeder op te halen. Het was raar en heel leuk om haar zo op te halen. We zijn die nacht nog in Vancouver gebleven en de volgende dag weer terug naar Nelson gereden. Maandag waren we alletwee nog vrij, want het was Victoria day in Canada, een nationale vrije dag. Die dag hebben ons moeder alvast een beetje de omgeving laten zien. Er was een “parade” in Kalso. Het hele dorp was uitgerukt voor de festiviteiten. Het was echt een hele grappige, kneuterige optocht waar we ontzettend om hebben moeten lachen. Die dag hebben we ook drie beren gezien. Eentje stond langs de weg te eten. Die beer hebben we een hele tijd vanuit de auto zitten bekijken. De rest van de week moesten Gert en ik gewoon werken. Het weekend daarna gingen we verhuizen. Ik dacht dat we dat wel in een ochtendje zouden piepen en was al aan het bedenken wat we ’s middags konden doen, maar... dat viel tegen. We zijn de hele dag bezig geweest (en dat terwijl we maar twee koffers en vier dozen met spullen hebben). We moesten eerst alles inpakken, dat ging snel. Toen naar het nieuwe adres, waar we eerst een bed uit elkaar moesten halen, naar de logeerkamer verplaatsen en daar weer in elkaar zetten. Mensen kwamen een nieuw bed voor ons brengen, dus dat moest naar binnen en in elkaar worden gezet. Toen schoonmaken en de spullen inruimen. Weer terug, daar schoonmaken en de laatste spullen meenemen. Naar het nieuwe adres, nou ja... enzovoorts. Uiteindelijk waren we om 19:00 uur klaar en zijn we, om de verhuizing te vieren, lekker wezen uit eten. Ik zal binnenkort wat foto’s van ons nieuwe onderkomen maken en er wat meer over vertellen, nog even geduld. De week daarna moesten Gert en ik nog steeds werken, maar daarna waren we VRIJ! Twee weken vakantie en we zijn met ons moeder lekker op pad geweest. We hebben een mooie trip gemaakt. Dit is globaal de route. Het klopt niet helemaal, omdat de routeplanner weigert om de interessante logging roads die Gert had gevonden in de route op te nemen. Het waren twee prachtige weken. Het weer was goed, we hebben een dag regen gehad, maar voor de rest was het prima (terwijl het de twee weken daarvoor aan een stuk door regende). Het was geweldig om weer in een van mijn favouriete parken te zijn: Wells Gray Provincial Park. Daar hebben we zagen we een moederbeer met een jong. We hebben ze een hele tijd vanuit de auto kunnen bekijken. We hebben mooie wandelingen gemaakt. Ik voelde me soms wel schuldig wat we een 72 jarige vrouw allemaal aandeden, maar ons moeder liet zich niet kennen en vond het prachtig. We zijn ook een paar dagen op de lodge geweest waar we de eerste tijd hebben gewoond (Strathcona Park Lodge). Het was heel leuk om veel verschillende “oude bekende” te zien. Vooral een avondje bijkletsen met Menno en Astrid was heerlijk. Een ander hoogtepunt van de reis was de walvistoer die we hebben gedaan. Niet alleen hebben we orka’s van heel dichtbij gezien, maar de trip met een zodiac was heel leuk. Weer voelde we ons een beetje schuldig dat we met ons moeder in zo’n bootje zijn gegaan, maar ze vond het weer prachtig. Aan het eind van de rit hebben we ons moeder weer op het vliegveld in Vancouver afgezet. En daarna zijn we naar huis gereden. We hebben onderweg nog een keer overnacht. Dus uiteindelijk was ons moeder eerder thuis dan wij... Zondag eind van de middag waren we terug en maandag waren we weer aan het werk. Woensdag was ik weer weg, want ik ben op mijn eerste business trip geweest. Ik ging voor een workshop naar Winnipeg, Manitoba. Ze zeggen dat het precies in het midden van het noord Amerikaanse continent ligt (zowel voor oost/west als noord/zuid). Ik snap niet waarom mensen daar willen wonen. Het is er nog vlakker dan in Nederland, met kaarsrechte wegen zo ver als je kan kijken. Het is er zes maanden winter en ongelofelijk koud (-40 C) en als het dan zomer is dan sterft het er van de muggen. Maar goed, ik was er op een aangename dag en met de muggen viel het wel mee en ik vond het een leuke stad. Gisteren (vrijdag) ben ik weer teruggekomen en voorlopig ga ik nergens heen. Het is nu wel weer mooi geweest met al die gekkigheid. Vandaag gewoon lekker in Nelson doorgebracht, home sweet home.
OK , het is al weer twee weken geleden, maar we hebben ons eerste kampeerweekend achter de rug. Donderdag 22 april was onze trouwdag. Normaal namen we alletwee altijd vrij en gingen we wat leuks doen. Nu moesten we allebei werken, dus hadden we bedacht om in het weekend dan wat leuks te gaan doen: kamperen. Mijn collega’s verklaarde me voor gek, maar wij zagen het helemaal zitten. Vrijdag kon ik eerder weg van mijn werk. Gert had inmiddels alle boodschappen gedaan en de auto ingepakt. Ik hoefde alleen nog wat kleren te pakken en om half vijf vertrokken we bepakt en bezakt.Het plan was om naar six mile lakes te gaan. Dat is echt in onze achtertuin: straat uit, linksaf, eerste rechts en je rijdt zo de bergen in. Na ongeveer 5 kilometer veranderd de weg van verhard naar onverhard. Het is dan nog zo’n 20 milometer onverhard de berg op tot de kampeerplekken bij six mile lakes.Helaas zijn we daar nooit aangekomen. Hoe hoger we kwamen hoe meer sneeuw er nog lag tot we echt niet meer verder konden en we moesten omdraaien. Dus over naar plan B. We zijn naar Mirror Lake gereden vlakbij Kaslo. Dat is ongeveer 1.5 uur rijden van ons huis. De camping was gelukkig open. Snel onze tent opgezet en om ongeveer 19:30 uur waren we helemaal geinstalleerd en zaten we aan de wijn, kaas, worst en druiven die Gert had ingepakt, heerlijk. En dat terwijl we uitkeken over mirror lake, met allemaal verschillende eenden en een visarend. Op de achtergrond de besneeuwde bergtoppen en een paar canadeze gansen met vijf jongen als buren. Er zijn slechtere plekken om je vrijdagavond door te brengen. Het werd als snel koeler, maar Gert had ook een bijl gekocht en hout meegenomen. Dus als een echte canadees heeft hij het hout gehakt en een kampvuur gestookt, daar hebben we de rest van de avond in zitten staren. ’S ochtends werden we wakker terwijl het klaterde van de regen. Gert moest plassen en gelukkig stopte het met regenen. Hij snel de tent uit en plassen. Toen hij weer terug de tent inkroop begon het gelijk weer te regenen, toch aardig dat ze voor Gert daarboven even de kraan hadden dichtgedraaid. Ik vond het helemaal niet erg, ik heb me omgedraaid en ben weer in slaap gevallen. Gert heeft liggen lezen. Om 9:30 uur was het droog en zijn we opgestaan, prima tijd toch voor een zaterdag? Omdat alles toch een beetje nat en koud was hebben we niet bij de tent ontbeten, maar zijn we naar Kaslo gereden waar we heerlijk eieren met spek hebben gegegeten, we voelde de krachten weer in ons stromen. Daarna hebben we een beetje door Kaslo gelopen. In de boekenwinkel kregen we een foldertje van een leuke wandeling langs de Kaslo river, dus vervolgens hebben we die wandeling gedaan. Het was een leuke wandeling, aan de ene kant van de rivier heen, bruggetje over en via de andere kant weer terug. Terug in Kaslo zijn we naar de golfbaan gereden. Hier kennen ze geen golfvaardigheidsbewijs of niks, dus we konden gewoon clubs en alles huren en we hebben 9 holes gegolfd. Behalve dat het golfen heel leuk was om te doen, had je vanaf de hele baan prachtig uizicht over het meer en de omliggende bergen. Ik heb echt iedere boom op de golfbaan wel gezien of geraakt , maar het was echt een perfecte middag. Daarna hebben we in het Kaslo hotel wat gegeten en daarna weer een avond in het kampvuur gestaard, dat weer zeer professioneel door Gert was aangestookt.Na weer een nacht lekker buiten te hebben geslapen hebben we de boel ingepakt en zijn we via een hele mooie route terug naar huis gereden. Onderweg hebben we nog een Coyote gezien. Een waardige manier omonze trouwdag te vieren. We vinden het echt ongelofelijk dat dit onze achtertuin is en we genieten daar echt heel erg van. Verder nog wat nieuwtjes: Gert heeft zijn rijbewijs gehaald! Hij heeft nog wel geluk gehad, want hij heeft een schoolzone over het hoofd gezien en reed daar gewoon lekker door. Maar de scholen hadden die dag een bijzondere vrije dag, dus hij kwam ermee weg. We hebben een woning gevonden voor de zomer. Het is een apartement in Nelson, dus we kunnen lekker lopend naar ons werk. 1 juni trekken we erin en in 4 september verhuizen we terug naar ons huisje aan het meer. We hebben mountainbikes gekocht.Ik fiets nu naar mijn werk. En ik kan je melden dat ik nu ieder heuveltje ken in de weg die, als je die met de auto rijdt, toch echt redelijk vlak lijkt.
En nog iets waar we heel erg naar uit kijken: ons moeder (Marjon’s moeder) komt over twee weken! We gaan haar ophalen in Vancouver op 22 mei. De eerste week dat ze hier is wonen we nog in Six mile aan het water, de tweede week wonen we in Nelson. Deze twee weken moeten we alletwee werken, maar de laatste twee weken hebben we vrijgenomen en gaan we lekker op pad. De plannen wat we die twee weken gaan doen veranderen nog iedere dag, maar we hebben er heel erg zin om ons moeder dit prachtige land te laten zien. Vorige week verliep mijn proeftijd bij Tarasoft en..... ik mag blijven. Ik heb zelfs opslag gekregen dus dat zit allemaal snor. We zijn nu weer druk op huizenjacht. We kunnen tot eind mei hier blijven wonen, maar dan moeten we er uit, want dan gaat ons huisje in de zomerverhuur en wordt het per week verhuurd. We hebben het hier heel erg naar ons zin, dus we balen er wel van dat we eruit moeten, maar we wisten toen we hierin trokken dat het maar tijdelijk zou zijn. Wel hebben onze huidige huurbazen aangegeven dat we van harte welkom zijn om na de zomer (september of october) weer terug te komen. Dus we moeten in ieder geval op zoek naar een onderkomen voor de zomer. En dan gemeubileerd natuurlijk. Ons huis in Nederland is nog steeds niet verkocht en al onze spullen zijn daar nog. Sommige mensen waar we mee spreken zeggen waarom koop je niet wat spullen, dan is je keus wat groter en kan je ook ongemeubilieerd huren. Maar als je gaat nadenken wat je dan allemaal nodig hebt: alle potten, pannen, glazen, borden etc. Echt alles zouden we dan moeten kopen. Dus voorlopig blijven we maar op zoek naar iets gemeubileerd. En op zich wordt er best wat aangeboden, we hebben al verschillende woningen bekeken, maar nog niks gevonden. Misschien omdat we nu zo lekker wonen zijn we misschien een beetje te kritisch? We hadden iets leuks gevonden, maar de eigenaar wilde perse vanaf april verhuren en wij wilden er pas vanaf juni in. In de tussentijd heeft hij een andere huurder gevonden, helaas voor ons. Verder een paar woningen gezien die ons niet zo aanspraken, dicht aan de snelweg of een inrichting waarin je je in de jaren 50 waant. We zijn nu nog bezig met een apartment midden in het centrum van Nelson. Dat zou wel heel leuk zijn: kunnen we lopend naar ons werk. Het is redelijk aan de prijs en ze willen dat we een huurcontract voor een jaar tekenen. We gaan het dinsdag bekijken, dus dan zien we wel weer verder. We hebben nog geen paniek. Heel veel woningen worden hier op het laatste moment aangeboden en verhuurd. We hebben nog even de tijd. Ik ben benieuwd waar we terecht komen.
Trouwens nog iemand geinteresseerd in een geweldig huis aan de Leidsevaart? Het is in de aanbieding, echt voor een prikkie, sla je slag! Gisteren zijn we met de buurvrouw wezen wandelen in Kokanee park. Dat is hier 10 minuten rijden vandaan en we gaan daar wel vaker wandelen. Gisteren zagen we dat de bevers heel druk bezig zijn met het bouwen van dammen. Het is echt indrukwekkend om te zien wat die beesten omknagen en versjouwen. We hebben geen bever gezien, maar ik dacht dat het misschien wel leuk is om wat te vertellen over de dieren die we wel hebben gezien. Allereerst natuurlijk de beren. Als je het over Canada hebt, heb je het over beren. Iedereen heeft hier wel een spannend verhaal over beren. Sinds we hier wonen hebben we alleen op Vancouver Island twee beren gezien. In Nelson hebben we er nog geen een gezien, ze zijn in winterslaap, maar in de zomer schijnen ze hier door de tuin te lopen. Op onze vuilnisemmer zitten twee haken om ervoor te zorgen dat het hier geen macBeer walkthrough wordt. Mensen zijn hier niet echt bang voor beren, maar wel voorzichtig. Beren gaan in principe mensen zo veel mogelijk uit de weg. Alleen brutale hongerige beren, oude beren, beren met jongen en beren die je verrast zijn gevaarlijk (eigenlijk best wel veel beren dus....). Daarom kom je hier wel mensen tegen die zingend, fluitend, klappend of met een bel door het bos lopen om de beren te laten weten dat ze eraan komen. En dan heb ik het over zwarte beren, grizzly beren zijn sowieso gevaarlijk en veel brutaler. Die komt niemand graag tegen. Gelukkig is de kans dat je die tegenkomt veel kleiner. Er zijn er minder van en ze zijn schuwer. Wij hebben nog nooit een grizzly beer gezien. Waar mensen echt bang voor zijn zijn cougars (poema’s). Wij hebben er nog nooit een gezien. Dat is maar goed ook, want ze zeggen hier dat als je er eentje ziet dat het dan te laat is. Deze winter hadden ze last van een cougar in Fairview, een wijk in Nelson. Katten en honden verdwenen en ze vonden afgeknaagde karkassen onder geparkeerde auto’s. Mensen lieten hun honden/katten niet meer loslopen, kinderen werden goed in de gaten gehouden en in de schemering wandelen was niet echt verstandig. Ik hoor er nu niks meer over. Nu de sneeuw weg is zal het beest wel weer gewoon in de omliggende bossen jagen. Ik heb deze foto niet zelf genomen, maar ik heb een plaatje van internet geplukt om te laten zien hoe groot, eng en indrukwekkend die beesten zijn. Verder zitten hier niet zoveel enge dieren. Over enge dieren gesproken; ik was wel verbaasd om op Vancouver island slangen te zien. Ik heb er verschillende gezien. Deze foto’s heb ik genomen op de lodge op Vancouver Island. Het is een garter snake. Veel mensen verbasteren de naam en noemen het een garden snake (letterlijk vertaald een tuinslang). Ze zijn totaal ongevaarlijk, maar zoals het slangen betaamd zien ze er toch eng uit. Andere grote zoogdieren die je hier kunt zien zijn herten, elk (edelherten) en elanden. Herten daar struikel je echt over. Ze lopen hier door de tuin en eten alles kaal. Deze foto heb ik genomen op Vancouver Island. Met autorijden moet je goed opletten voor herten. Vooral in de schemering zie je ze regelmatig langs de weg staan en wil er nog wel eens eentje onverwachts de weg opschieten. Edelherten zie je minder vaak, maar zitten hier zeker in Nelson. Gert heeft er wel eentje gezien op Vancouver Island. We reden in de schemering terug naar de lodge. Ik reed en opeen begint Gert te roepen. Ik schrok zo dat ik bijna van de weg afreed. En de elk die hij zag staan naast de weg, heb ik dus helemaal niet gezien. Elanden zitten hier ook, maar hebben we nog niet gezien sinds we hier wonen. In het meer waaraan we nu wonen zitten otters. We hadden er hier nog geen een gezien en daarover “geklaagd” bij onze buren. De volgende dag belt de buurvrouw en zegt als je nu naar buiten kijkt zie je de otter zwemmen. Snel de verrekijker gepakt en ja hoor daar zwom er een, geweldig. Gert was te laat en heeft de otter niet gezien. Nu zegt hij dat ik er met me grote hoofd voorhing en dat hij daarom de otter niet heeft gezien...... Hopelijk zien we er nog een keertje een voordat we uit dit huisje moeten vertrekken. Verder zijn er natuurlijk de vogels. Voor degene die dat nog niet wisten: we vinden het erg leuk om naar vogeltjes te kijken (curling, koor, vogeltje kijken een echt stoere indruk kunnen we denk ik niet meer maken). We zijn niet heel fanatiek, maar vinden het wel leuk om vogeltjes te identificeren en vervolgens in een vogelboekje te noteren wanneer en waar we een vogel voor het eerst gezien hebben. Het doel is natuurlijk om zoveel mogelijk verschillende vogels te zien en nu in Canada kunnen we een heel nieuw arsenaal aanboren, heel leuk. Foto’s van vogels maken met ons camaraatje is onbegonnen werk, maar hier zijn toch wat pogingen. Uiteraard de Canadeze gans, en de bald eagle (amerikaanse zeearend). Het symbool van Amerika, maar iemand vertelde mij dat er veel meer bald eagles in Canada zijn en dat ze ze zelfs naar Amerika hebben getransporteerd om te voorkomen dat ze daar zouden uitsterven. Verder een American dipper (Noord-Amerikaanse waterspreeuw, wat doen die amerikanen hier toch?) een dappere vogel die over de bodem van snelstromende beekjes loopt om eten te zoeken. Harlekijn eenden (de carnavaller onder de eenden) en mijn favoriet: de steller’s jay (stellers gaai). OK, hieronder nog een duidelijkere foto die ik van internet heb gehaald. Nu snap je zeker wel waarom het mijn favoriete vogel is?
Vorige keer heeft Gert verteld hoe het er op z’n werk aan toegaat. Nu is het mijn beurt om wat meer te vertellen over mijn werk. Ik werk nu bijna twee maanden bij Tarasoft. De eerste paar weken verveelde ik me stierlijk, nou dat is inmiddels wel veranderd. Ze vertelde me dat het twee tot drie maanden zou duren voordat ik met klanten zou kunnen werken. Gelukkig veranderde ze van gedachten en na een paar weken mocht ik met mijn eerste klant aan de slag: Manitoba. Dat is een provincie in Canada en alle makelaars zijn aangesloten bij deze provinciale makelaarsvereniging. Deze klant had al een tijdje niet zoveel aandacht gehad en ik kon dus aan de slag met een lijst met meer dan honderd vragen, verzoeken en problemen. In diezelfde tijd werd me ook gevraagd om mee te lopen met een ander project: NWMLS. Staat voor North West Multi Listing Service en dat is de makelaarsvereniging voor Seattle (USA) en omgeving. NWMLS is de grootste en meest belangrijke klant die Tarasoft ooit heeft binnengehaald en we zijn nu bezig om Matrix daar te implementeren. Het idee was dat ik in de toekomst deze klant zou overnemen, dus ik heb me netjes ingelezen en bij wat telefoongesprekken gezeten. Toen kwam opeens de aap uit de mouw en bleek dat mijn twee collega’s die het project deden de week erna voor twee weken op vakantie gingen: tegelijkertijd. Of ik het project wilde waarnemen. Natuurlijk wilde ik dat wel, maar het was wel op heel korte termijn en er wordt niet zoveel (zeg maar bijna niks) gedocumenteerd bij Tarasoft en een echte overdracht werd er niet gedaan, dus het was echt de lamme leidt de blinde. Om een voorbeeld te geven: ik had niet eens een telefoonnummer van de projectleider van NWMLS. Maar goed, ik ben de twee weken doorgekomen met als resultaat dat ik nu twee klanten heb. Ik heb het zelfs druk, maar ik vind het wel heel erg leuk. En de dagen gaan nu lekker snel voorbij, in plaats van de eerste paar weken waar ik de tijd op de klok zat weg te kijken. Ik ben ook heel content met mijn collega’s. Het zijn allemaal hele leuke en behulpzame mensen. Het is echt een internationaal gezelschap, behalve Canadezen werken er ook vier engelsen, een duitser, een australier en nog een nederlander. Ondanks dat ik het nu best wel een beetje het druk heb, werk ik nog steeds normale tijden. Maandag en woensdag ga ik ’s ochtends met de bus. Ik scoor dan mijn kopje koffie in de stad en loop terug naar mijn werk. Dit is “mijn” koffietentje en het gebouw waarin ik werk gezien vanaf daar. Dit is de ingang van het gebouw en mijn werkplek. Ik weet niet of je het kan zien, maar daglicht op je werkplek vinden ze in Canada niet zo belangrijk. En de rest van het kantoor: Dinsdag, donderdag en vrijdag rij ik met Gert mee en sta ik om 7:00 uur in de sportschool. Ik heb inmiddels een jaarkaart gekocht, die voor 70% wordt vergoed door Tarasoft (goede werkgever, he?)
Op de terugweg neem ik de bus van 16:45 uur, of komt Gert mij ophalen, of tegenwoordig rij ik ook wel eens met een collega mee. Meestal ben ik om 17:30 uur wel thuis, heel acceptabel dus allemaal. Zo, ook weer eens een stukje van mij over werken in de keuken. Ik werk nu als lijnkok in de Baker Street Grill, het restaurant van de Baker Street Inn (onderdeel van Best Western) . Die term lijnkok heeft al wat vragen opgeroepen en zelfs de opmerking dat die "lijn" eigenlijk niet te rijmen valt met mij en mijn stijl van koken. Lijnkok houdt simpelweg in dat je kookt op de lijn, of aan de lopende band waar de ene bestelling na de andere binnenkomt. Alles draait er om menu-kennis, bereidingstijden, een goede voorbereiding (ervoor zorgen dat alle ingredienten in de juiste hoeveelheden aanwezig zijn), zorgvuldigheid en handelingssnelheid. Dit is dus heel wat anders dan wat ik op Vancouver Island deed. Creativiteit speelt nu maar een kleine rol. Aanvankelijk was het dan ook wel zwaar. Ik kende de verschillende gerechten nog niet goed genoeg en wist ook niet waar alle ingredienten en instrumenten lagen. Ik moest daarom voortdurend van alles aan mijn collegae vragen. Ik werk alleen vroege diensten (van 7 uur 's-ochtends tot 2 a 3 uur 's-middags) en heb dus te maken met de ontbijt- en lunchmenu's
Ontbijt wordt geserveerd vanaf 6 uur s’-ochtends tot 1 uur ’s-middags, lunch van 11 tot 3. Hierin zit al een van de lastige aspecten voor de keuken: de overlap van ontbijt en lunch tussen 11 en 1. Ik kan jullie verzekeren dat het niet meevalt om tegelijkertijd hamburgers te grillen, pannekoeken te bakken , salades te maken en eieren te pocheren. De bestellingen komen binnen per tafel en worden in volgorde van binnenkomst afgewerkt. Denk nu niet dat we een bestelling helemaal afwerken voor we aan de volgende beginnen! Wanneer het wat drukker is, heb ik de volgende bestelling al in de bereiding op het moment dat ik de eerste bestelling op de borden plaats. Het is de ene dag drukker dan de andere, maar ik schat dat we elke dag gemiddeld toch wel zo’n 40 ontbijten serveren en iets meer lunches. Ontbijten doen de mensen hier verspreid over de hele ochtend en voor de keuken betekent dat de bestellingen voortdurend, maar geleidelijk gedurende de ochtend binnenkomen. Soms hebben we een piek van 6 of 8 tafels tegelijk. Dan red ik het niet meer alleen (ja, bij normale drukte staat er 1 kok op de lijn, terwijl de ander voorraden aanvult) en komt een collega helpen. Lunch is veel chaotischer! Meestal begint het rond twaalven druk te worden en dat duurt dan tot half twee. In die anderhalf uur worden 80 % van alle lunches uitgeserveerd; gemiddeld zijn dat er dus rond de 30, maar op drukke dagen wel 60. Dan is het echt stressen en vliegen niet alleen het ingredienten in de rondte, maar ook de nodige krachttermen. Zo af en toe heb ik al de ‘kick’ mogen ervaren dat alles soepel verloopt en dat we een vlekkeloze ‘service’ hebben afgeleverd, maar meestal gebeuren er onverwachte zaken: bijv. wanneer iedereen plotseling besluit om die dag steak te bestellen en we tijdens de hevigste drukte steaks moeten gaan snijden of wanneer er om 5 voor 1 een bestelling binnenkomt voor 4 Big Bakers (3 eieren met vlees, toast en twee pannekoeken). Vrijwel alles wordt op de ‘flattop’ bereid. De flattop is een hete kookplaat die van links naar rechts steeds heter wordt (eieren bakken we dus links en pannekoeken helemaal rechts). Vlees zoals hamburgers en steak op de grill. Kip komt uit de gril-oven en de rest uit de frituur. Deze foto’s geven een kleine impressie: Is dit nu wat ik de rest van mijn leven wil? Nee, natuurlijk niet! Waarom ik het dan doe? Simpel: wanneer ik in deze keuken kan meedraaien, weet ik zeker dat ik het straks in onze eigen lodge ook kan voor veel minder mensen en met een door mijzelf samengestelde en veel kleinere menukaart, met gerechten die ik door en door ken! Dit is harde en noodzakelijke training voor het echte werk straks!
Voordat we hier naartoe kwamen hebben we ons natuurlijk proberen voor te stellen hoe het zou zijn om tijdens de winter in Canada te wonen. De oren die van je hoofd vriezen en elke dag jezelf uitgraven uit de sneeuw om naar je werk te gaan. Nou, onze eerste winter hier lijkt nergens naar. In het begin is het nog wel eventjes behoorlijk koud geweest en sneeuwde het nog wel eens. Konden we ook stoere verhalen vertellen over dat we waren ingesneeuwd enzo. Maar nu is het al een paar weken rond de 0° C en de sneeuw is bijna helemaal verdwenen. Hoger in de bergen ligt nog wel sneeuw natuurlijk, zoals op Whitewater ligt nog ruim 2 meter, maar beneden bij het meer is alles verdwenen. We hebben heel veel sombere dagen gehad en ook veel regen. Ze zeggen dat het door El Nino komt en dat het echt een abnormale winter is. Nou lekker is dat, onze eerste winter in Canada en dan zo’n flut winter. Ik denk dat jullie in Nederland een strengere winter hebben. Ook voor de Olympische spelen hebben ze er behoorlijk last van, er ligt echt te weining sneeuw. Na al die sombere dagen was het lekker om gisteren wakker te worden en de zon te zien. Het leek wel lente. De buurvrouw zat zelfs in haar korte broek buiten! Dat zie je sowieso wel vaker, dan vinden wij het nog behoorlijk fris en dan lopen er mensen in korte broek en T-shirt buiten. Ons genetisch materiaal is wat minder koude bestendig, maar wij hebben gisteren ook een tijd zonder jas buiten gezeten. Begin februari! Vandaag was het weer prachtig weer. We hebben lekker een stuk langs het meer gelopen met mooi uitzicht op de Orange bridge in Nelson. Gisteren zijn we naar ons eerste concert in Canada geweest. Gert had ergens wat gelezen over het 18e bluesfestival in Silverton. De kaartjes moesten we kopen bij de kookwinkel (?) in Nelson. Na een rit van anderhalf uur kwamen we iets voor negen uur aan in Silverton. Het concert was in de Memorial Hall. We kwamen binnen en er stonden allemaal tafels aan de zijkanten opgesteld en in het midden een vrije ruimte. Aan de tafels zaten alle inwoners van Silverton en omgeving. Echt iedereen was uit z’n hol gekropen voor dit festijn. Ik denk dat wij de enige “vreemdelingen” waren. Maar als je het over vreemd hebt, dan vielen wij toch echt in het niet. Er waren enorm veel verschillende mensen, echt alle soorten en maten liepen er rond. We vonden het geweldig. Het was net of je naar een film zat te kijken. Iedereen had het zo naar z’n zin en de sfeer was fantastisch. Toen het concert begon ging iedereen los. Er werd flink gedanst door jong en oud en ieder op z’n eigen manier. Zoveel verschillende mensen die het zo leuk hebben met elkaar: prachtig. En de muziek was ook nog goed. Een geslaagde avond.
|
AuthorDe belevenissen van Gert en Marjon in Canada. Archives
October 2010
Categories
All
Klik onderstaande button (RSS Feed) als je een mailtje wilt ontvangen wanneer de site wordt bijgewerkt. In de pagina die dan verschijnt moet je onder acties (actions, rechtsonder) de actie "Subscribe in Mail" selecteren. |