Gert heeft werk, hij is gisteren begonnen. Dat is opeens heel snel gegaan. Ik zal vertellen hoe het zo gggekomen is (met een zachte “g”, is belangrijk).
Afgelopen maandag hebben we na goed overleg besloten om definitief in Nelson te blijven.Het was voor ons beide allang duidelijk dat we liever in Nelson wilden blijven, maar een baan afzeggen terwijl we hier nog niets hadden vonden we wel eng. We hadden nog een week de tijd voordat ik in Kamloops zou moeten beginnen. Maar ik kreeg een mailtje of ik niet eerder wilde beginnen in Kamloops. Daar moesten we dus iets mee en weg was onze week bedenktijd. En we hadden net een “vermanend” mailtje binnengekregen van Marja. Ik citeer (dat mag toch wel Marja?) “Zijn jullie nu helemaal gek om voor een schoonmaakbaan naar Kamloops te vertrekken? Naar een omgeving waar jullie niet willen zijn voor werk wat jullie niet willen doen, daar hebben jullie toch niet al die voorbereidingen voor getroffen hier?” EEEUUUHHH, tja ze heeft helemaal gelijk natuurlijk. Dus we hebben de knoop doorgehakt en ik heb mijn schoonmaakbaan in Kamloops afgebeld. Was ook weer een interessante ervaring. Ik vond het lullig om ze af te bellen. Ze hadden me een officiele aanbieding gedaan en ik had die ondertekend. Ik had wel goed doorgelezen of er geen consequenties waren wanneer ik zou afzeggen, maar daar stond verder niks over in. Maar ik neem aan dat ze toch echt wel op me rekende. Ik heb het allemaal netjes uitgelegd, maar dat was geloof ik helemaal niet nodig. Ze vonden het de normaalste zaak van de wereld dat ik afbelde en het was allemaal geen probleem. Kennelijk gebeurt het regelmatig.Nou ja, weten we dat ook weer. Met dit verse besluit gelijk maar aan de slag en een telefoonaansluiting aangevraagd. Dat was heel snel geregeld en de volgende dag hadden we al een werkende telefoon en ons eigen telefoonnummer! We hadden natuurlijk ook wel door dat het niet hebben van een telefoonnummer het sollicitatieproces niet bevordert. Dus we hebben onze CVs bijgewerkt en met een vers stapeltje CVs, inclusief telefoonnummer, zijn we de zaken langsgegaan waar we eerder onze CVs hadden afgegeven. Bij het Best Western hotel konden ze onze eerder afgegeven CVs niet vinden (weten we ook wat daarmee gebeurt....), maar ze hadden wel acuut iemand nodig in de keuken. De chef werd er gelijk bijgehaald om met Gert te praten. ’s Avonds belde hij op met de vraag of Gert de dag erna om 8:00 uur zou willen beginnen: NATUURLIJK! Dus gisteren is hij daar aan de slag gegaan. Hij begint alskeukenhulp, dat betekent afwassen en werkvoorbereiden (groente snijden etc.). Hij neemt waar voor de vaste keukenhulp die aan z’n schouder geblesseerd is. Zodra de vaste keukenhulp terug is, ze verwachten met ongeveer drie weken, zal hij worden ingewerkt als lijnkok. Dus op bestelling koken. Op de lodge kookte Gert voor een buffet en niet op bestelling. Dat is dus een nieuwe uitdaging voor hem en iets dat hij graag wil. Hij kwam gisteren enthousiast thuis na zijn eerste werkdag. Dat afwassen etc. wat hij nu doet is niet echt interessant, maar de mensen zijn aardig en het lijkt erop dat ze echt bereid zijn om in hem te investeren en hem over een paar weken in te werken als lijnkok. We wachten het maar weer rustig af hoe dat verder gaat. We zijn in ieder geval blij dat een van ons werk heeft. Ik had liever gehad dat ik degene was die werk had gevonden (en Gert misschien ook wel?). Ik weet niet wat het is met die Canadezen, maar het is duidelijk dat Gert meer in de smaak valt dan ik. Ik heb nog veel sollicitaties lopen varierend van pizzabezorger to IT project manager. Joepie, komt net een mailtje binnen. Of ik vanmiddag tijd heb voor een telefoongesprek. Het is voor de functie van IT project manager, lijkt me beter dan schoonmaken zeg maar. Toch handig zo’n telefoon!
2 Comments
De banenjacht maakt hongerig en dorstig, dus elke dag gaan we boodschapjes doen. Met de beperkte werkzaamheden die we nu om handen hebben is het meer een soort uitje geworden. We doen echt ons best om het te promoten, maar er is hier geen Albert Heijn te bekennen....... Wij doen hier meestal boodschappen bij de Safeway (waar we natuurlijk ook hebben gesolliciteerd). Supermarkten heten hier allemaal Safeway, Superstore, Save on Food. Dus misschien moeten we op zoek naar Salbert Heijn?
De winkels zijn behoorlijk groot en Gert is redelijk tevreden met het assortiment. Ze hebben hier in Nelson geen groenteboer, bakker of slager. Dus we kopen alles in de supermarkt. Voor zover we weten doen Canadezen sowieso alle boodschappen bij de supermarkt. Toen we het daar laatst met een “echte Canadees” (een autochtoon zeg maar) over hadden, zei hij dat de meeste gemeenschappen gewoonweg te klein zijn om naast de supermarkten nog speciaalzaken te hebben. Bijvoorbeeld Nelson wordt hier echt wel beschouwd als een stad, maar er wonen maar 9000 mensen. We beginnen al redelijk thuis te raken in onze supermarkt, maar boodschappenlijstjes maken aan de hand van een plattegrond zit er nog niet in. Maar het zal me niet verbazen als Gert dat binnenkort toch weer voor elkaar heeft. Volgens mij is alles hier duurder dan in Nederland. Vooral kaas, koffie, groente en zuivel zijn duur. Alles zit in behoorlijk grote verpakkingen. Laatst moesten we WC papier hebben, nou ik kan je vertellen dat we nu zonder problemen aan de diarree kunnen raken. Ze hebben maar weining verschillende soorten vleeswaren en kaas. Maar eerlijk is eerlijk, we waren ook wel heel erg verwend met zo’n fantastische speciaalzaak in Oegstgeest. Verder mis ik deodorant in spuitbussen. Ze hebben hier alleen maar sticks. Het grappige is dat ze wel dezelfde reclame op TV hebben, ik geloof voor Axe? Waar die kerel hele fonteinen onder z’n oksels heeft? In de Canadese versie loopt er op het einde een vrouw die straal in om met zo’n stick z’n oksel in te smeren. Echt onhandiger dan om van een afstandje wat deodorant te sprayen. Verder flost iedereen hier. Ik heb nog geen fatsoenlijke tandenstokers kunnen vinden en de mijne zijn nu echt wel op. Ik ben wel heel erg te spreken over de tampons. In Nederland moet je voor iedere soort (mini, normaal, super) een aparte doosje kopen. Hier verkopen ze doosjes waar er van iedere soort een paar in zitten, reuze handig! Ja, we zijn weer veilig terug in Nelson. Het was wel grappig, want ongeveer een half uur nadat we vertrokken gisteren was er nergens nog sneeuw te bekennen. We hadden het ergste dus al gehad, maar ja weet dat maar eens van te voren. Vandaag zijn we weer hard aan het solliciteren geslagen. Hoe langer we er over nadenken, hoe meer we ervan overtuigt raken dat we toch echt in Nelson willen blijven. Maar we moeten ook echt wel werk hebben, dus daar zijn we druk mee bezig. We hebben nu verschillende ijzers in het vuur:
1. Een schoonmaakbaan voor mij, Marjon, in Kamloops. Ik kan daar 30 november beginnen, maar dan moeten we dus verhuizen. Gert gaat morgen bellen of hij is aangenomen als prep cook in Kamloops. 2. We hebben alletwee op een baan gesolliciteerd als projectmedewerker voor Lean verbeterprojecten bij in bedrijf in Nelson. De baan ligt in het verlengde van onze werkervaring in Nederland. We vinden allebei dat we daar prima geschikt voor zijn. Het zou mooi zijn als een van ons beide daarop wordt aangenomen, want dan kunnen we voorlopig vooruit. 3. Gert heeft gesolliciteerd als kok in een pub in Nelson. We zijn er vandaag langsgeweest om te vragen hoe het ermee staat. De chef was er niet, maar de dame achter de bar wist wel te vertellen dat ze al verschillende nieuwe mensen in de keuken had gezien. We verwachten er dus maar niet te veel van. 4. Ik heb vanochtend via mail gesolliciteerd op een vacature bij een broodjeszaak in Nelson. Ik kreeg vrij snel een nette ontvangstbevestiging (redelijk ongebruikelijk in Canada). Opeens ging er een lichtje branden bij Gert. Toen we onze bankrekening opende in Merritt hadden we heel leuk contact met de bankmedewerkster: Barbara. We hebben haar vanalles verteld over onze plannen en zij vertelde dat ze uit Nelson kwam. We zijn er toen gelijk opgesprongen en gevraagd of ze ons kon helpen met woonruimte of werk. Daar is toen verder niks uitgekomen, maar Gert wist vandaag opeens weer dat een vriend van haar een broodjeszaak had en misschien was het wel de broodjeszaak waar ik nu had gesolliciteerd??? Ik heb dus gelijk Barbara gebeld, en ja inderdaad het is een vriend van haar. Ze heeft vervolgens haar vriend gebeld om mij aan te bevelen. Het is in Canada erg belangrijk wie je kent, alles gaat viavia. Ik heb hier dus redelijk hoge verwachtingen van. 5. Verder lopen we overal naar binnen om te vragen of ze nog mensen zoeken. Ze zeggen hier dat 80% van de vacatures nergens worden gepubliceerd. Je komt hier aan een baan door de juiste mensen te kennen of op het juiste moment ergens te zijn. Dus resaurants, hotels, supermarkten, etc. overal laten we onze CV achter, wie weet komt er wat uit. Wordt hopelijk snel vervolgd. We zijn gestrand in Princeton, omdat we zijn ingesneeuwd. Gisteren, maandag, zijn we vertrokken naar Kamloops voor onze sollicitatiegesprekken. We zijn op tijd vertrokken, want het is een hele rit (ongeveer 6,5 uur rijden). Onderweg moesten we (tot onze verbazing, dat hadden we even niet op de kaart gezien) een ferry nemen. Dat ging prima, want de boot ging ieder half uur, dus gewoon eventjes geduld hebben. Maar we zagen dat de ferry maar tot 10:00 uur ’s avonds vaart. Dus vandaag voor de terugweg besloten we om een andere route te kiezen, omdat we niet zeker waren dat we voor 10:00 uur bij de ferry zouden zijn. Het is wel 100 kilometer om, maar een betere weg om in het donker te rijden (het is hier nu om 16:30 uur pikkedonker). Onze sollicitatiegesprekken duurde langer dan we dachten. Dus we vertrokken later dan gehoopt. Op de terugweg naar beneden van de berg stond een auto met pech. We hebben de vrouw en twee kleine kindjes meegenomen en inKamloops afgezet, terwijl manlief achterbleef bij de auto. Weer wat extra vertraging. In Kamloops kwamen we er achter dat een koplamp het niet deed. En onderweg naar Merritt ervaarde we dat dat in het donker toch echt een probleem is. Dus in Merritt een nieuwe koplamp gehaald, die ik er wel eventjes in zou zetten. Bleek dat je daarvoor bij een Chevrolet de hele voorkant zo beetje moet demonteren. Gelukkig was er een behulpzame monteur die ons wel even wilde helpen. Na een half uur klungelen zat de nieuwe koplamp erin. Wij weer verder op weg. Het was inmiddels 18:15 uur en we moesten nog 6 uur rijden. Maar geen probleem, we zouden rustig maar gestaag doorrijden en elkaar regelmatig aflossen. Na ongeveer een half uur ging het sneeuwen, en niet zo zachtjes ook. Daar reden we dan in het donker. Door de sneeuw hadden we ongeveer 15 meter zicht. Doordat hier verder geen verlichting of paaltjes langs de weg staan heb je in het donker alleen de wegbelijning om je op te orienteren. Maar de belijning verdween al snel onder de sneeuw tot we echt niet meer zagen waar we reden, of waar we naar toe moesten. Gelukkig kwam er een auto voorbij die hier kennelijk wel bekend was en dat spoor konden we volgen. Over de laatste 35 km hebben we ongeveer een uur gedaan. Dus bij het eerste stadje dat we tegenkwamen zijn we gelijk gestopt. We overnachten hier in een motel en zien morgen wel weer verder. Het is nog steeds 5 uur rijden vanaf hier naar Nelson.
Hoe gingen de sollicatatiegsprekken? Ik ben aangenomen. Ik kan 30 November mijn schoonmaakcarriere beginnen. Gert hoort over 2-3 dagen of hij is aangenomen. We staan niet echt te springen om naar Kamloops te verhuizen, maar het is wel lekker om dit in ieder geval achter de hand te hebben. We hebben gisteren een slechte dag gehad. We hebben te horen gekregen dat we toch NIET zijn aangenomen bij Whitewater. Het blijkt allemaal een “misverstand” te zijn. We hadden na de banenmarkt niks meer van Whitewater gehoord. Uiterlijk 3 november zou met iedereen contact worden opgenomen. Dus toen we 3 november nog niks hadden gehoord hebben we geprobeerd zelf contact op te nemen. Er werd ons verteld dat Amanda ons verder kon helpen. Maar hoe we ook belden/mailden of bij het kantoor langs gingen, Amanda was er nooit. We maakten ons (misschien gek genoeg) geen zorgen, want we waren er zo zeker van dat we waren aangenomen en konden ons niet voorstellen dat ze daarop terug zouden komen. We dachten dat ze het wel druk zouden hebben en omdat wij toch zeker waren dat we waren aangenomen konden wij wel eventjes wachten.
Gisteren kwam er dus een mail van de vrouw die ons op de banenmarkt had aangenomen met het bericht dat we geen baan hebben bij Whitewater. Ze beweert dat ze tijdens de banenmarkt heeft gezegd dat ze ons ter plekke “zou willen” aannemen. Het blijkt nu dat zij daarin niet het laatste woord heeft en het haar ook niet is gelukt om degene die uiteindelijk de beslissing neemt te overtuigen om ons aan te nemen. Dat spijt haar allemaal verschrikkelijk enz. enz. We hebben er nog een paar mailtjes aan besteed en ook antwoord gekregen van degene die er dus uiteindelijk overgaat, maar het feit blijft hetzelfde dat we dus geen werk hebben. Een verschrikkelijke tegenvaller. We moeten dus weer overnieuw beginnen, maar we hebben wel een huurcontract ondertekend. Het liefste willen we in Nelson blijven. Dus vandaag zijn we hier op banenjacht gegaan. Het zal niet makkelijk worden. Verder zijn we weer achter een aantal opties aangegaan die we hadden opgedaan tijdens onze roadtrip. We hebben nu allebei een sollicitatiegesprek voor werk in Sun Peaks aanstaande dinsdag, maar dat is hier ruim 6 uur rijden vandaan, dus dan zouden we moeten verhuizen. Niet alleen willen we dat niet, maar we zitten ook vast aan ons huurcontract en onze huurbazen zijn net vetrokken voor 3 weken vakantie. We kunnen ze voorlopig dus niet bereiken. Gaat allemaal lekker dus................ We zijn er dan wel weg, maar we willen toch nog wat kwijt over de tijd dat we bij de lodge verbleven. We hebben daar namelijk verschillende prachtige wandelingen gemaakt en die foto’s willen we graag laten zien. Een van de eerste dagwandelingen hebben we gemaakt op het Forbidden Plateau: Midden September zijn we, toen Gert twee dagen achter elkaar vrij was, naar Denman en Hornby Island gegaan. Het zijn twee eilandjes die tussen Vancouver Island en het vasteland inliggen. De eerste dag zijn we met de pont overgegaan naar Denman Island. Het was maar een korte tochtje, zo’n 10 minuten. Daar hebben we in een B&B geslapen. We zijn het eiland rondgereden en hebben een kleine wandeling gemaakt. S avonds werden we nog getrakteerd op een spektakel. Een compleet huis was op een trailer gezet om te worden verhuisd naar een andere plek in het dorp. De trailer met het huis stond precies naast het restaurant waar we wat gingen eten. Dus onder het genot van een pizza met een wijntje hebben we bekeken hoe ze een compleet huis onder de hoogspanningskabels door manoeuvreerden de weg op richting z’n nieuwe plek. De dag erna zijn we overgestoken naar Hornby Island, weer een korte overtocht met de pont. Je kan alleen op dit eiland komen via Denman Island. We waren op tijd opgestaan om de pont te halen. Het is tenslotte maar een klein pontje en we wilden ons van een plekje verzekeren. We waren er dus ruimschoots op tijd. Bleek dat we precies een overtocht hadden uitgekiend die is bedoeld voor transport van gevaarlijke stoffen en er mocht geen ander verkeer mee (ze reserveren ze een overtocht per week voor transport van die gevaarlijke stoffen ......). Dus na twee uur wachten konden we de boot op. Maar goed het was de moeite waard. Het leuke van die eilanden is dat je aan de ene kant het vast land ziet liggen en aan de andere kant Vancouver Island en dat omlijst door prachtige wolken. Tijdens de wandeling om Hornby Island hebben we zeehonden, otters en harlekijn-eenden gezien. Een paar dagen na ons uitje ben ik met twee instructices Crest Mountain opgelopen. Het is een wandeling van 5 km, maar in die 5 kilometer klim je 1250 meter. Dat betekent dus ongeveer 3 uur continu omhoog lopen er is bijna geen stukje vlak bij. Maar de beloning op de top is er dan ook naar. De eerstvolgende vrije dag van Gert hebben we samen de Bedwell lake wandeling gedaan. Dat is weer een dagwandeling. We hebben die in 2006 ook proberen te doen, maar moesten toen door de sneeuw, die er nog lag, omkeren omdat we het pad niet meer verder konden vinden. Dus was het heel leuk om deze wandeling nu echt helemaal te kunnen doen. Eind September zijn we weer twee dagen weggegaan. Weer naar twee eilandjes die tussen Vancouver Island en het vaste land inliggen: Alert Bay en Sointula. De eerste dag zijn we naar Alert Bay gegaan. Op het eiland woomt nog een vrij grote gemeenschap indianen, of zoals ze ze hier noemen: first nations. Ze zouden daar ook de grootste totempaal ter wereld hebben, maar die hebben we niet gevonden. De dag erna zijn we met de pont naar Sointula op Malcom Island gegaan. Dat is een oude Finse gemeenschap. Begin 1900 hebben zich een groep Finnen gevestigd hier om hun utopia daar te stichten. Dat is allemaal jammerlijk mislukt, maar er wonen nog steeds afstammelingen van deze groep. En het is nog steeds een prachtig eiland. Begin oktober heb ik (zonder Gert, want die was aan het werk) de mooiste wandeling van allemaal gemaakt naar King’s Peak. Deze berg is 2065 meter hoog en vanaf de lodge te zien. Ik heb de tocht mogen maken met twee instructeurs: Leslie (een Canadese) en haar Deense vriend Ulrik. De eerste dag zijn we na de lunch vetrokken en zijn in ongeveer drie uur naar de bergweide gelopen, daar hebben we gegeten en overnacht. De volgende dag zijn we naar de top gelopen en via de bergweide weer helemaal terug naar beneden. Daar hebben we 9 uur over gedaan. Zonder mij waren Leslie en Ulrik ongetwijfeld veel sneller geweest. Met mijn plattelandsbenen kostte het mij meer tijd om een richel af te komen. Bij iedere stap moest ik nadenken waar ik mijn voeten ging neerzetten, het was echt klimmen en klauteren, terwijl zij als een soort berggeiten over die berg heen huppelden; heel frustrerend. Ze zeggen dat het een kwestie van ervaring is. Maar goed het was een fantastische tocht en mijn persoonlijke hoogtepunt van onze tijd op de lodge. Zoals je kunt zien hebben we het hier niet heel verschrikkelijk.............
|
AuthorDe belevenissen van Gert en Marjon in Canada. Archives
October 2010
Categories
All
Klik onderstaande button (RSS Feed) als je een mailtje wilt ontvangen wanneer de site wordt bijgewerkt. In de pagina die dan verschijnt moet je onder acties (actions, rechtsonder) de actie "Subscribe in Mail" selecteren. |