The Crumholts, zo heet de cabin waarin we nu wonen en delen met steeds minder muizen (we hebben bijna genoeg muizenspiesjes om een barbeque te organiseren). Een foto van de buitenlant staat al op deze pagina. Nu is het tijd om jullie ook wat van de binnenkant te laten zien.
Huisvesting voor medewerkers op de lodge is niet heel erg luxe. Omdat we een echtpaar zijn hebben wij een van de betere cabins gekregen. Toen we de eerste keer de cabin zagen schrokken we een beetje, maar na een grondige schoonmaakbeurt en nu onze spulletjes erin staan valt het ons niks tegen. We zitten aan de andere kant van de weg dan waar de hoofdgebouwen en gastenverblijven van de lodge zich bevinden. Aan onze kant van de weg staat de barn (locatie waar bijeenkomsten en feesten worden gehouden), de zagerij, de annex (een gebouw met kamers voor medewerkers) en losse cabins voor medewerkers. Onze cabin staat ongeveer 100 meter van de Barn, helemaal verscholen in het bos. In de Barn zitten de WC, twee douches, twee wasmachines en een droger. We hebben dus geen toilet in onze cabin. Dat vraagt wel om goede sanitaire planning. Wel hebben we koud stromend water in de cabin. We hebben ook geen electriciteit. Als verlichting hebben we twee propaangas lampen: eentje boven en een beneden. De lampen hebben een soort sokje dat je moet aansteken. Wanneer je het sokje aanraakt of per ongeluk tegen de lamp stoot verpulvert het sokje helemaal. Je raadt het al; dat is ons al een paar keer gebeurd. Ik ben dus inmiddels expert in propaangassokjes. Ook de “verwarming” werkt op propaangas. We hebben het kacheltje nog maar twee keer aangehad, want de lampen produceren voldoende warmte om de kleine ruimte op te warmen. In het begin zaten we vaak ’s avonds op onze veranda. Wanneer het begint te schemeren vliegen de vleermuizen je om de oren. Nu het kouder is zitten we binnen. ’s Avonds spelen we meestal spelletjes. We zijn helemaal verslaafd aan SKIP-BO. (bedankt Harry en Yvonne!). In de cabin is er alleen een soort bank om op te zitten en geen tafel. Dus hebben we twee klapstoeltjes gekocht. Als tafel gebuiken we een kruk en daaroverheen leggen we een groot metalen waarschuwingsbord (crew and equipment at work) dat we in de schuur hebben gevonden. Verder lezen we veel en spelen soms een spelletje op de laptop (totdat de accu leeg is...). We vinden het eigelijk wel knus zo. Zo zie je maar dat alles went.
6 Comments
Tja, het lijkt een hele overgang van kwaliteits- en business process management naar kok in een keuken, maar dat valt eigenlijk best wel mee. Wanneer je die pannen vergelijkt met afdelingen en processen, de ingredienten met informatie en grondstoffen en de gerechten met goede eindproducten, dan is het eigenlijk hetzelfde ............. De grootste verschillen zijn dat het eindresultaat er nu elke dag is, ik het meeste zelf in de hand heb en vrijwel meteen weet of het resultaat naar verwachting is. En tegenwoordig wordt er elke dag creativiteit gevraagd en kan ik mijn “talent” bijna elke dag gebruiken. Een andere overeenkomst is dat ook nu mijn woon – werk verkeer per benenwagen gaat en dat het niet langer dan 5 minuten duurt. Alleen de route is iets anders: (de foto's staan in de volgorde van de route) En ook de werkplek ziet er iets anders uit: De keuken kookt elke dag drie maaltijden: ontbijt, lunch en diner; alles in buffetvorm. Mijn werkrooster varieert van 06.00 tot 14.30 of van 12.00 tot einde; vooral de late dienst bevalt me.
Zoals gezegd is het een uitdaging om alle dagen creatief te zijn en op sommige dagen lukt dat dan ook beter dan op andere. Gelukkig zijn we altijd met minimaal 2 personen in de keuken en is er altijd wel iemand met een goed idee. Ik krijg veel vrijheid en mag van alles doen: hoofdgerechten, groentes, desserts, salades; alles heb ik al eens gedaan. Een lastig element is, is dat we moeten werken met de ingredienten die de chef heeft ingekocht obv wat in het seizoen en/of in de aanbieding is. Ze werken niet met een vast menu oid en elke dag moet er weer iets nieuws worden verzonnen. Daarnaast zijn er restricties vanuit de filosofie van de lodge: gezond en biologisch geteeld en rekening houdend met overtuigingen, allergien en intoleranties van gasten en staf. Dat oa houdt in: geen noten, geen bacon of worstjes bij het ontbijt, altijd zorgen voor een vegetarische en gluten- en zuivelvrije menu-variant. Desondanks heb ik toch al een paar keer kunnen scoren met recepten die ze hier niet zo kennen: een "open lamb sandwich" waarin ik mediterrane/Noord-Afrikaanse invloeden had aangebracht, gado-gado waarin ik de tauge had vervangen door gele bonen en de pindasaus door zonnebloempittensaus, een tarte tatin, rijke Hollandse aardappel- en vleessalades en onlangs nog met een Perzische kipgehakttaart met wat eigen toevoegingen (een korstdeeg met kaas). Verder is erg gezellig in de keuken met een gevarieerde groep mensen (Canadezen, een Frans-Canadees en een Tsjech) en veel muziek, want de CD- en i-Pod spelers staan de hele dag aan. Er passeert van alles: van Beethoven en Dvorak tot Pearl Jam, REM, de Dandy Warhols, Oceansize, Rammstein, Porcupine Tree en Santana. Een en ander tot grote verrukking en ongenoegen van het andere personeel. Een van de doelstellingen van deze periode was om er achter te komen of ik in een commerciele keuken het hoofd boven water zou kunnen houden en of ik het ook leuk zou vinden om elke dag te koken. Het antwoord is duidelijk: JA, ik voel me als een vis in het water in de keuken..... ; of misschien toch meer als een konijn in de worteltuin...... Omdat ik meer vrije tijd dan Gert ga ik regelmatig wandelen. Ook als Gert op tijd klaar is met werken proberen we samen nog een wandeling te maken. Er zijn een paar mooie wandelroutes in de omgeving van de lodge. Op het kaartje heb ik een rondje ingetekend dat ik regelmatig loop. Ik doe daar een kleine twee uur over. Onze cabin ligt bij de “n” van het woord “The Barn” op het kaartje. We lopen dus zo vanuit onze cabin de wandelpaden op. Vooral van het Lower Lookout uitkijkpunt op trail 5 blijven we genieten. Het is ongeveer 30 minuten lopen en iedere keer als we er zijn is het uitzicht anders. Je kijkt uit over Buttle Lake Valley. Onderstaande foto’s zijn allemaal vanaf het Lower Lookout uitkijkpunt genomen. De eerste foto is ‘s middags genomen, de tweede ’s avonds en op de laatste foto zie je de rook van de bosbranden. De eerste 14 dagen dat we hier waren was er een grote bosbrand in een van de zijvalleien van de Buttle Lake Valley. Iedere ochtend was de hele vallei gevuld met rook. ’s Middags zorgde de veranderde windrichting ervoor dat de rook verdween. Vanuit het view point op trail 2 kan je de lodge zien liggen. Het dak dat het dichtste bij is op de foto is het gebouw waarin zich de keuken en de eetzaal bevindt. Verder zie je nog wat meer gebouwen, zoals het kantoor, het watercentrum en een paar gastenverblijven, maar er zijn er nog veel meer verscholen tussen de bomen. De gebouwen aan de andere kant van de weg (zoals bijvoorbeeld onze cabin) kan je helemaal niet zien op de foto’s. De weg zelf trouwens ook niet. Ik heb op de foto’s pagina wat foto’s gezet die allemaal op een van deze wandelpaden zijn genomen. Nog wel stoer om even te zeggen: de gelige plant met rode sprietjes is zonnedauw, een vleesetende plant.
Allereerst wil ik iedereen bedanken die comments post op onze website. Gert en ik vinden het heel leuk om jullie commentaar te lezen!
He, he ik heb eindelijk wat nuttigs kunnen doen. Door mijn schouder kan ik nog steeds niet werken. Het meeste werk dat hier beschikbaar is is fysiek en dat kan ik nog niet doen. Ik heb het er soms moeilijk mee dat ik niks kan doen. Ik voel me dan behoorlijk nutteloos. Gert zegt iedere keer tegen mij: “geniet ervan!”. En hij heeft natuurlijk helemaal gelijk. We zijn hier in een prachtige omgeving en ik heb alle tijd van de wereld om daarvan te genieten en te doen en laten wat ik wil. Geen enkele reden tot klagen en toch blijft het aan me knagen.. ledigheid is des duivels oorkussen ofzoiets?! Dus ik was heel blij toen ze me vroegen om een teambuilding middag te organiseren voor de instructeurs. De middag zou onderdeel uitmaken van een driedaags programma waarin een groep van 30 instructeurs worden klaargestoomd voor wat ze hier noemen het “Herfst seizoen”. De vraag werd mij op maandagochtend gesteld en het onderdeel was voor woesndagmiddag gepland. Behalve dat ik het aantal intructeurs en de beschikbare tijd wist, was het verder helemaal aan mij om het programma in te vullen. Ik heb een programma met als thema “zintuigen” in elkaar gezet. Ik heb verschillende oefeningen bedacht waarin iedere keer een ander zintuig centraal stond. Ter introductie heb ik eerst een prachtig verhaal verteld over zintuigen en hoe we die gebruiken om informatie over onze omgeving te verzamelen, de verschillende ontwikkelingsniveaus van zintuigen en wat het met je doet als je een zintuig niet kan gebruiken. (schouder is nog niet in orde, maar de duim werkt nog prima!) De oefeningen waren simpel: · Voelen: elkaar geblindoekt betasten en raden wie het is (grappig om te zien hoe eng mensen het vinden om elkaar te betasten, terwijl ze elkaar hier de hele dag om de nek vliegen en knuffels geven, brrr) · Horen: geblindoekt aan de hand van verbale instructies een parcours afleggen · Zien: zonder te praten een opdracht uitvoeren, namelijk een grote paal (circa 6 meter) rechtop zetten en daar drie banden via de bovenkant overheen zien te krijgen. · Proeven: geblindoekt verschillende substanties proeven en benoemen uit welke basissmaken ze bestaan (bitter, zoet, zuur etc.) · Ruiken: geblindoekt ruiken en raden wat het is (zoals knoflook, aardbei en rozijnen) Voor deze laatste twee oefeningen heeft Gert belangrijke input en ondersteuning gegeven! En er was ook nog een opdracht waarbij ze op een gedeelte van een doek een “kunstwerk” moesten maken over een zintuig (iedere groep had een van de vijf zintuigen toegewezen gekregen). De groepen rouleerde en moesten voor iedere oefening een leider en een observator aanwijzen. De leider en de obervator kregen de opdracht te lezen. De leider moest de opdracht aan de rest van het team uitleggen en ervoor zorgen dat die goed werd uitgevoerd. De observator moest aan het eind van de oefening evalueren hoe de oefening was gegaan: hoe de mensen zich gedroegen, hoe de leider het deed, hoe de interactie in het team verliep etc. Toen alle groepen alle oefeningen hadden gedaan was er nog een grote finale: Er was nog een boom (ongeveer 20 meter) en daaraan moest het “kunstwerk” als vlag worden vastgemaakt. Door met z’n allen een enorm gat te graven, de boom omhoog te halen en vast te zetten met touwen en ankers is de vlag gehesen. Het grappige was dat voor de twee grote palen die nodig waren gewoon even twee bomen werden omgezaagd. Ze kijken hier echt niet op een boompje meer of minder (ze hebben er ook wel genoeg moet ik zeggen) Het was een geslaagde middag. De instructeurs vonden het een leuk programma en ik vond het heel leuk om het te bedenken, voor te bereiden en uit te voeren. Ik hoop dat ze vaker dat soort klusjes hebben, voel ik me tenminste ook een beetje nuttig.... We horen er bij: we hebben ook slofjes van Debbie!
Debbie werkt in de keuken. Het is een ontzettende lief mens. Ik schat dat ze ongeveer eind vijftig is. Ze heeft jarenlang in de keuken van een verzorgingstehuis gewerkt totdat het tehuis werd gesloten en Debbie dus zonder werk kwam te zitten. Vorig jaar is ze hier begonnen. Dit is dus haar tweede seizoen op de lodge. Ze doet altijd het ontbijt en begint om 6:30 uur. Deze week wanneer de schoolkinderen komen moet ze om 6:00 uur beginnen. Debbie zet al het geld dat ze hier verdient op de bank en spaart op die manier genoeg om in de winter niet te hoeven werken. Er valt hier verder ook niet zoveel geld te spenderen. Zeker wanneer je, zoals Debbie, geen rijbewijs hebt en dus geen kant opkan. Dan wordt het echt moeilijk om van je geld af te komen. Debbie is dus altijd op de lodge. Wanneer ze niet werkt vermaakt ze zichzelf met zwemmen, bramen plukken en breien. Ze heeft haar kamer prachtig versiert door bij een reisbureau reisgidsen mee te nemen en daar alle mooie plaatjes uit te knippen. Debbie heeft het unieke vermogen om van niets, iets te maken en om ontzettend te genieten van kleine dingen. Ze heeft alleen een ondeugende eigenschap: ze houdt van gokken. Ze heeft het ons in vertrouwen verteld en het is zogenaamd een geheim, maar iedereen weet het. Een keer in de zoveel tijd regelt ze een lift naar Campbell River. Daar zit een klein casino waar ze alleen maar gokmachines hebben. Debbie blijft daar dan het liefste een paar uur om te spelen. De 2 cent apparaten schijnen het leukste te zijn en de beste winkansen te geven. Maar voor gokken heb je geld nodig en Debbie wil niet haar salaris vergokken. Dus daarom breidt ze slofjes. Iedereen schijnt hier slofjes van haar te hebben. Ze kosten 8 dollar voor het damesmodel en 10 dollar voor het herenmodel. Met het geld dat ze daarmee verdient gaat ze naar het casino. Wij hebben dus ook ieder een paar afgenomen. We hebben ze vandaag gekregen en betaald. Ze moest voor ons nog flink doorbreien, want morgen heeft ze een lift naar Campbell River geregeld en wil ze gaan gokken. Ik hoop dat ze het miljoen wint. Afgelopen woensdag zijn we naar Vancouver geweest voor een sollicitatiegesprek. De NBC (Amerikaanse televisiezender) zoekt veel mensen voor tijdelijke banen tijdens de olympische winterspelen in Vancouver februari 2010. Op een speciale website stonden al die banen en in juli hebben wij op die manier op verschillende banen gesolliciteerd. We hoorden een hele tijd niks en hadden de moed al een beetje opgegeven, maar tot onze verbazing kregen we vorige week allebei een e-mail met een uitnodiging voor een gesprek. Voor welke baan we werden uitgenodigd stond er niet in. Alleen de vraag of we nog interesse hadden en wanneer we op gesprek zouden kunnen komen. Natuurlijk hebben we interesse! Twee dagen later kreeg ik (Marjon) nog een uitnodiging voor een gesprek. Voor welke baan was weer onduidelijk. Nadat ik had teruggemaild dat ik al op gesprek kom, maar dat ik uiteraard bereid ben om een tweede gesprek te voeren, kreeg ik als antwoord dat we tijdens het gesprek meerdere opties voor banen konden bespreken. Nog beter!
Vervolgens zijn we met de voorbereidingen gestart. Allereerts uitzoeken op welke banen we ook alweer hadden gesolliciteerd. Dat bleek te varieren van catering manager tot serveerster en van chauffeur tot gastvrouw. Voor iedere baan hadden we voor onself op een rijtje gezet waarom ze ons absoluut moeten hebben. Uit de dozen hebben we onze nette kleren gehaald en gestreken, de reis gepland en de ferry gereserveerd. We waren er helemaal klaar voor en woensdag was het dan zover. We zijn om 5:00 uur s’ochtends vanaf de lodge vertrokken om de veerboot van 8:30 uur te kunnen halen. De overtocht duurt 1 uur en 40 minuten en om ongeveer 11:00 uur stonden we in hartje centrum van Vancouver. Snel nog even nieuwe schoenen gekocht voor Gert (je moet toch goed voor de dag komen niet waar?). Daarna uiteraard nog even lekker gelunched en toen moesten we ons gaan melden. We hadden het adres al snel gevonden. Bleek een enorm kantoorgebouw met verschillende bedrijven, maar geen NBC. De twijfel sloeg toe, maar gelukkig was er een behulpzame receptionist die ons instrueerde om te wachten; ze zouden ons vanzelf komen ophalen. Ik had om 13:30 uur een afspraak en toen er om 13:40 uur nog niemand ons was komen halen ging ik nog een keer vragen aan de receptionist of hij zeker wist dat we zouden worden opgehaald. Hij zuchtte een keer diep en zij dat we dan maar naar de 10e verdieping moesten gaan. Daar aangekomen hingen er netjes briefjes waar we ons moesten melden. Er waren nog meer mensen. Die moesten allemaal een lijst tekenen, kregen een mooie naamsticker op en werden op de foto gezet. Helaas stonden wij niet op de lijst..... Gelukkig was al snel duidelijk dat we niet bij die groep hoorden, maar met iemand anders een afspraak hadden. We werden met z’n tween binnengeroepen. Ik maakte nog netjes mijn verontschuldigingen voor het feit dat we te laat waren, maar dat was geloof ik niet nodig ,want ze keek me verbaasd aan, zei dat het niet uitmaakte en begon met het gesprek. (Canadezen maken zich kennelijk niet zo druk over tijd). Het was een raar gesprek, maar niet onprettig. We zijn natuurlijk overgekwalificeerd en hebben weining ervaring voor de banen waar we op hadden gesolliciteerd. We vonden dat een rare conclusie,want dat wisten ze ook toen ze ons uitnodigden (als ze tenminste onze CV’s hebben gelezen). Verder is het moeilijk voor hun om accomodatie voor ons te regelen en is het werk maar voor een korte periode (vijf weken, terwijl op de website stond dat er ook banen voor langere periode beschikbaar waren). Maar ze snapte onze motivatie en vonden het geloof ik wel een leuk verhaal. Ze beloofden om binnen een week ons te laten weten of ze ons een baan kunnen aanbieden. O ja, welke baan dat dan uiteindelijk wordt weten we nu dus nog steeds niet. De foto’s hieronder zijn van de overtocht van Vancouver Island (Nanaimo) naar Vancouver (Horseshoe bay). Mooi he? In onze cabin zitten nogal wat muizen. Ze trippelen lustig onze hele cabin door. We hebben een muizenval en hebben er al twee daarmee gevangen. Op een avond kwamen we thuis en toen zat er eentje in de gootsteen. De muis schrok nog erger van ons dan wij van hem en kroop in het gootsteenputje. We hebben er voldoende water achteraan gedaan en die muis hebben we niet meer teruggezien.
Gisterennacht werd Gert wakker omdat hij vanalles hoorde. Bleek er een muis met z’n staart in de muizenval te zitten. De muis liep paniekerig met aanhangsel over het formuis en maakte dus veel kabaal. Gert probeerde de muis buiten te zetten, maar ook deze muis viel in de gootsteen. Het is nogal een diepe bak, waar je als normale muis niet uitkomt. Ondanks waterige aanmoedigingen van Gert kon de muis de uitweg via het putje niet vinden. Inmiddels was ik (Marjon) ook wakker geworden. Gert legt me uit wat er is gebeurt en we vragen ons af wat nu? Na goed overleg besloten we om er nog een nachtje over te slapen en om morgen wel weer verder te zien. En wat denk je, de volgende ochtend: muis zit in het putje, maar ik kan hem nog net zien. Weer voldoende water eroverheen en weg muis. Four down, maar ik ben bang nog vele te gaan. Ik ben benieuwd hoeveel muizen in de afvoer passen voordat deze verstopt is. |
AuthorDe belevenissen van Gert en Marjon in Canada. Archives
October 2010
Categories
All
Klik onderstaande button (RSS Feed) als je een mailtje wilt ontvangen wanneer de site wordt bijgewerkt. In de pagina die dan verschijnt moet je onder acties (actions, rechtsonder) de actie "Subscribe in Mail" selecteren. |