Het is een tijdje stil geweest. We hebben een spannende periode achter de rug, maar alles is op z’n pootjes terechtgekomen. Sterker nog het beste scenario wat we ons konden wensen is uitgekomen. Sinds half september ben ik druk aan het solliciteren geslagen. We hadden wel allebei een baan aangeboden gekregen voor bij de olympische spelen, maar we zijn daar niet op ingegaan omdat het maar voor een paar weken was en we toch liever werk hebben voor het hele winterseizoen. Dus hard aan de slag om werk vinden voor na 31 oktober, de datum dat Gert’s contract bij de lodge afliep. We wilden graag aan het werk bij een ski ldoge om een aantal redenen: · Het ski seizoen gaat zo langzamerhand beginnen en dit is een branche waar ze veel mensen zoeken. · Doordat de ski resorts vaak afgelegen liggen bieden ze behalve werk vaak ook accomodatie voor hun medewerkers. · Een mooie mix van ‘business’ en ‘pleasure’: bij de meeste ski resorts krijg je een gratis seizoens-skipas. Het lijkt ons geweldig om deze winter onbeperkt te kunnen skiën. Dus via het internet heb ik zo’n beetje alle skigebieden in British Columbia en nog verschillende in Alberta (in de Rocky Mountains) opgezocht en onze CV’s gestuurd naar ski resort, hotels, lodges etc. In totaal heb ik naar zo’n 60 bedrijven onze CV’s gestuurd. Na een paar weken bijna geen reactie daarop te hebben gekregen ben ik de bedrijven gaan nabellen. Het was erg lastig om de juiste persoon aan de telefoon te krijgen. En daarbij zijn Canadezen te aardig. Dus ze zeggen bijna nooit dat ze geen werk hebben of dat we niet geschikt zijn, maar reageren positief, ze gaan nog een keertje voor je kijken en vragen om later nog een keer te bellen. Dat schoot dus allemaal niet op. We hadden inmiddels ook wel van meerdere mensen gehoord dat Canadezen je willen zien voordat ze iemand aannemen. Verder zagen we dat de meeste skiresorts banenmarkten organiseren waar je kan solliciteren en waar ze de meeste mensen aannemen. We besloten om niet langer te wachten en eerder bij de lodge weg te gaan om een aantal van die banenmarkten te kunnen bezoeken. We hebben het idee met de chef van Gert besproken en gelukkig begreep hij onze argumentatie en hoefde Gert zijn contract niet helemaal uit te dienen en konden we 10 dagen eerder dan gepland vertrekken. Een week voordat we zouden vetrekken kregen we ook nog via de mail een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek voor ons beide om in Sun Peaks (dat is een ski gebied bij Kamloops in de buurt van Merritt) te werken. We waren allebei helemaal blij! Woensdag 21 october zijn we ’s ochtends van de lodge vertrokken en zijn we naar Merritt gereden. Daar hebben we ’s avonds gegeten bij Darch en Cat. Het was heel leuk om elkaar weer te zien en bij te praten. We zijn daar ook blijven slapen, want de volgende dag zouden we ons sollicitatiegesprek voor Sun Peaks hebben. Ik zeg “zouden”, want toen we ’s avonds onze mail bekeken zagen we dat ze het gesprek wilden verzetten. We hebben ze gelijk gebeld: bleek dat die man op de lijst stond voor een hartoperatie en dat hij was opgeroepen. Wanneer we het gesprek dan konden hebben wist hij nog niet. Begrijpelijk, maar wij baalden natuurlijk als een stekker. De volgende dag zijn we aan onze “roadtrip” begonnen. We wilden de banenmarkten in Kimberley en Nelson bezoeken en op de weg daarnaartoe skiresorts bezoeken. Het eerste skiresort was Sun Peaks. Daar stonden we dan met ons stapeltje gekopieerde CV’s. Hoe pak je zoiets nou aan? Uiteindelijk zijn we gewoon alle hotels, restaurants etc. Binnengelopen en hebben gevraagd of ze nog mensen zoeken. Dat ging als een speer. Ze vinden het helemaal niet raar dat je op zo’n manier “solliciteert” en we hebben op veel plekken onze gegevens achtergelaten. En overal zijn ze natuurlijk even aardig en behulpzaam, dus we begonnen weer goede moed te krijgen. Op die manier zijn we verschillende skigebieden afgegaan en we werden er steeds beter in om de juiste mensen te spreken te krijgen en ons beste beentje voor te zetten. Toen kwamen we in Kimberley: de banenmarkt. Het was er heel druk; in de wachtrij viel er zelfs nog iemand flauw zo’n drukte was het. Je moest een formulier invullen en dan in de rij gaan staan voor een eerste gesprek. Dat was maar een kort gesprekje om te kijken of je alle gegevens had ingevuld en om de gang van zaken uit te leggen. Maar tegen de tijd dat we dat eerste gesprek hadden gehad waren we al twee uur verder. Daarna kreeg je een tijdstip waarop het tweede gesprek zou plaatsvinden. Dat was voor Gert nog eens drie uur later en voorg mij 4.5 uur later. De moed zakte ons helemaal in de schoenen en we hadden er allebei helemaal geen goed gevoel bij, maar we wilden niet opgeven en zijn met een boekje rustig gaan zitten wachten. Gelukkig mochten we om drie uur samen het gesprek in zodat we niet nog eens 1.5 uur moesten wachten. Na het gesprek waren we nog steeds niet dolenthousiast, maar werk is werk dus we hebben ons van onze beste kant laten zien. Ze zouden ons eind volgende week laten weten of ze ons willen aannemen. Daarna zijn we snel in de auto gestapt, want we hadden nog 3.5 uur te rijden om in Nelson te komen waar de volgende dag een banenmarkt was. Misschien dat niet iedereen het weet, maar Nelson is het stadje in het gebied waar we ons uiteindelijk zouden willen vestigen. Het gebied (west Kootenays) is prachtig en Nelson is een heel leuk stadje. We zijn hier twee keer eerder geweest en na deze drukke dag zijn we gelijk naar de Bed & Breakfast gereden waar we de vorige keer ook een nacht hebben geslapen. Het is niet heel goedkoop, maar wel een hele leuke en mooie B&B. De volgende ochtend gelijk maar besloten om er nog een nacht te blijven, ondanks de kosten, maar ja waar moesten we anders naartoe. Ik begon me daar ook steeds meer zorgen over te maken: iedere dag 100 dollar betalen voor een overnachting en bij gebrek aan een keuken al onze maatijden buiten de deur eten gaat toch wel in de papieren lopen. Eerst maar naar de banenmarkt daarna konden we ons hier verder zorgen over maken. De banenmarkt was in een hotel midden in het centrum en drukker dan druk. We gingen in de rij staan, maar dat bleek de tweede rij te zijn. Je moest eerst achteraan aansluiten in een nog langere rij in een ruimte een verdieping lager. Ik had snel het systeem door: eerst in de wachtrij beneden, dan in de wachtrij boven aan het einde van de wachtrij werd je naam geregistreerd en kreeg je een formulier mee. Het formulier moest je invullen en meenemen naar je eerste interview waarvoor je werd opgeroepen. Na een succesvol eerste interview werd je eventueel uitgenodigd voor een tweede interview. Ik had toch niks te doen en om een beetje op te vallen ben ik de wachtrijen gaan organiseren. Mijn medekandidaten dachten dat ik bij de organisatie hoorde en ik kreeg contact met de mensen van het ski resort. Ik denk dat er wel 300 mensen waren en we kwamen erachter dat ze ongeveer 30 mensen zochten. Tamelijk hopeloos voor ons dus, maar op de een of andere manier voelde dat niet zo. Toen we zaten te wachten voor ons eerste interview werd gevraagd wie er voor keukenposities kwamen en nog wel door de vrouw waar ik regelmatig wat mee had gepraat. Gert kon gelijk met haar mee voor zijn eerste gesprek. Het gesprek liep heel goed en ze vertelde Gert dat hij door was voor een tweede gesprek. Hij moest even wachten om een tijdstip door te krijgen. Terwijl Gert mij aan het vertellen was hoe goed het gesprek ging kwam ze terug en zei “weet je wat het is helemaal niet nodig zo’n tweede gesprek, ik neem je nu gelijk aan”. We konden onze oren niet geloven! Nu moest ik ook nog een baan. Gelukkig hebben we ze duidelijk kunnen maken dat we allebei een baan willen, maar dat ik bereid ben om vanalles te doen. Ze hebben toegezegd dat dat wel te regelen is en dat ik dus ook een baan krijg (ik ben benieuwd). De rest van de dag liepen we op wolken: we hebben werk en nog wel in het gebied waar we het liefste naartoe willen. Meer informatie over het ski gebied waar we voor gaan werken is te vinden op www.skiwhitewater.com
We zijn gelijk achter woonruimte aan gegaan. Rondgevraagd hoe je zoiets aanpakt. We hadden al van verschillende mensen gehoord dat het niet makkelijk is om in Nelson wat te vinden. Omdat het een behoorlijk populair gebied is en ook nog eens een universiteitsstad is. De winkeljuffrouw van wie we de lokale krantjes hebben gekocht vertelde dat zij drie maanden heeft gezocht naar woonruimte (slik). We hadden inmiddels ook een deal gemaakt met de B&B dat we een gereduceerd tarief kregen wanneer we daar een week zouden blijven en we mochten dan ook van hun keuken gebruik maken. De volgende dag zijn we op huizenjacht gegaan. Op zoek naar een gemeubileerd huis via de advertenties in lokale krantje en twee websites. We hadden geluk een aantal huizen waren nog niet verhuurd en voor de volgende dag hadden we drie afspraken kunnen maken om huizen te bezoeken. Het eerste huis wat we bekeken was een vakantiehuisje direct aan het meer. We waren gelijk verliefd: de inrichting van het huis is niet bijzonder maar heeft alles wat we nodig hebben en het uitzicht is fantastisch! We hebben nog wel de twee andere huizen bekeken: een leuk huis, maar direct aan een redelijk drukke weg en een horrorhuis uit de jaren 70. Je raadt het al we zijn voor het eerste huis gegaan. De mensen waar we het van huren (Peter en Sherry) zijn heel aardig en wonen naast ons. We konden er gelijk de volgende dag in. We zijn hier nu een paar dagen en het is heerlijk om weer een eigen plek te hebben. En we hebben een logeerkamer, dus........ Dit is de webiste van het vakantiehuisje, daarop staan ook foto’s: http://www.acornlane.ca/ Ons adres is: 2894 Lower Six Mile Road Nelson, BC V1L 6L7
7 Comments
We gaan al bijna weer weg, maar stukje bij beetje komen we erachter hoe het er hier nu allemaal aan toegaat op de lodge. De lodge is best wel groot: er is mij verteld dat er 160 bedden zijn voor gasten. De 160 bedden staan in allemaal gebouwen van verschillende grootte. Er zijn complexen waar 50 man kunnen slapen en gastenverblijven voor 2 personen. Daarbovenop komt dan nog de accomodatie voor ongeveer 50 seizoensmedewerkers en de huizen van de mensen (eigenaars en medewerkers) die hier permanent wonen. Het is grappig als we over de locatie lopen dan “vinden” Gert en ik nog steeds hutjes/huizen waar kennelijk mensen wonen. De lodge bestond dit jaar 50 jaar. Het is een familiebedrijf. De vader en ooms van Myrna Boulding (eigenares van de lodge) waren loggers; jawel, houthakkers. Ze hebben in de jaren 50 de vallei leeggekapt. Vervolgens is er een dam gekomen en is de vallei onder water gezet. Het prachtige meer waar we op uitkijken is dus helemaal nep! Nadat er niks meer te kappen viel heeft de familie het merendeel van het land verkocht. Een gedeelte hebben ze gehouden en onder de familie verdeeld. Myrna en haar man Jim zijn op hun gedeelte de lodge begonnen. Alle gebouwen die op de locatie staan zijn tweedehands. Het waren allemaal gebouwen die zijn gebruikt tijdens het kappen van de vallei, zoals hutjes voor de arbeiders, schuren etc. Ze hebben alle gebouwen verplaatst naar het stuk land en zijn zo de lodge begonnen. Jim en Myrna combineerde de lodge eerste met hun werk als leraar aan de middelbare school in Campbell River. De lodge heeft twee verschillende seizoenen:in de lente en de herfst doen ze outdoor educatie programma’s voor schoolkinderen. In de zomer zijn er “gewone” gasten. In de winter is de lodge gesloten. Gewone gasten kunnen hier een kamer of huisje huren en eventueel deelnemen aan outdoorprogramma’s. Je kan bijvoorbeeld met een gids een kayaktocht gaan maken, gaan rotsklimmen, een mooie bergtocht maken etc. Ook mensen die niet op de locatie verblijven kunnen zo’n programma boeken. Behalve slapen kan je ook eten op de locatie (daar weet Gert alles van). Er wordt ontbijt, lunch en avondeten geserveerd. Naast de gasten moet ook het personeel te eten krijgen. Dus op een drukke dag moeten er 200 – 250 mensen worden gevoed. Alle medewerkers eten in het buffetrestaurant (Whale room). Driemaal per dag klinkt er een bel die te horen is op de hele locatie: eten staat klaar. Ontbijt is van 7:30 – 8:30 uur. Lunch van 12:00 – 13:00 uur en avondeten van 17:30 – 18:30 uur. Als gast kan je kiezen of je in het buffetrestaurant of in het a la cart restaurant (Canoe club) eet. Het a la cart restaurant is alleen maar in de zomer open. Wanneer de schoolkinderen (volle bak, dus wel 160 kinderen) er zijn is het heel druk in het restaurant. Er zijn worden dan soms twee rondes per maaltijd georganiseerd. De schoolkinderen zijn van verschillende leeftijden. In de lente komen hier basisscholen en in de herfst meer middelbare scholen. De scholen hebben deze dagen in hun onderwijsprogramma opgenomen en komen dus ieder jaar terug. Outdoor eductie is hier sowieso serieuze business. Er lopen hier instructeurs rond met een universitaire”outdoor educatie” opleiding. De kinderen zijn hier ongeveer 4 dagen en gaan in groepen verschillende programma’s doen. Vaak zijn ze daarvoor meerdere dagen op pad (aan het kayaken of op een bergtocht) en dan keert de rust dus weer terug op de locatie. Naast de gewone gasten, de kinderen en de outdoorprogramma’s hebben ze hier ook nog met enige regelmaat trouwerijen. De trouwlocatie is echt prachtig: er wordt op het strand getrouwd. En de meeste bruiden komen per kano over het water aan, dus dat levert ook wel mooie plaatjes op. De trouwerij en het feest (inclusief eten) vinden allemaal op de locatie plaats en vaak blijven er ook veel bruiloftsgasten slapen natuurlijk.
De lodge verdient dus geld met ordinair toerisme, outdoor educatie voor kinderen en trouwerijen. En Gert mag daaraan in de keuken zijn steentje bijdragen. En ja, daar verdient hij ook nog wat mee. |
AuthorDe belevenissen van Gert en Marjon in Canada. Archives
October 2010
Categories
All
Klik onderstaande button (RSS Feed) als je een mailtje wilt ontvangen wanneer de site wordt bijgewerkt. In de pagina die dan verschijnt moet je onder acties (actions, rechtsonder) de actie "Subscribe in Mail" selecteren. |