Afgelopen woensdag zijn we naar Vancouver geweest voor een sollicitatiegesprek. De NBC (Amerikaanse televisiezender) zoekt veel mensen voor tijdelijke banen tijdens de olympische winterspelen in Vancouver februari 2010. Op een speciale website stonden al die banen en in juli hebben wij op die manier op verschillende banen gesolliciteerd. We hoorden een hele tijd niks en hadden de moed al een beetje opgegeven, maar tot onze verbazing kregen we vorige week allebei een e-mail met een uitnodiging voor een gesprek. Voor welke baan we werden uitgenodigd stond er niet in. Alleen de vraag of we nog interesse hadden en wanneer we op gesprek zouden kunnen komen. Natuurlijk hebben we interesse! Twee dagen later kreeg ik (Marjon) nog een uitnodiging voor een gesprek. Voor welke baan was weer onduidelijk. Nadat ik had teruggemaild dat ik al op gesprek kom, maar dat ik uiteraard bereid ben om een tweede gesprek te voeren, kreeg ik als antwoord dat we tijdens het gesprek meerdere opties voor banen konden bespreken. Nog beter!
Vervolgens zijn we met de voorbereidingen gestart. Allereerts uitzoeken op welke banen we ook alweer hadden gesolliciteerd. Dat bleek te varieren van catering manager tot serveerster en van chauffeur tot gastvrouw. Voor iedere baan hadden we voor onself op een rijtje gezet waarom ze ons absoluut moeten hebben. Uit de dozen hebben we onze nette kleren gehaald en gestreken, de reis gepland en de ferry gereserveerd. We waren er helemaal klaar voor en woensdag was het dan zover. We zijn om 5:00 uur s’ochtends vanaf de lodge vertrokken om de veerboot van 8:30 uur te kunnen halen. De overtocht duurt 1 uur en 40 minuten en om ongeveer 11:00 uur stonden we in hartje centrum van Vancouver. Snel nog even nieuwe schoenen gekocht voor Gert (je moet toch goed voor de dag komen niet waar?). Daarna uiteraard nog even lekker gelunched en toen moesten we ons gaan melden. We hadden het adres al snel gevonden. Bleek een enorm kantoorgebouw met verschillende bedrijven, maar geen NBC. De twijfel sloeg toe, maar gelukkig was er een behulpzame receptionist die ons instrueerde om te wachten; ze zouden ons vanzelf komen ophalen. Ik had om 13:30 uur een afspraak en toen er om 13:40 uur nog niemand ons was komen halen ging ik nog een keer vragen aan de receptionist of hij zeker wist dat we zouden worden opgehaald. Hij zuchtte een keer diep en zij dat we dan maar naar de 10e verdieping moesten gaan. Daar aangekomen hingen er netjes briefjes waar we ons moesten melden. Er waren nog meer mensen. Die moesten allemaal een lijst tekenen, kregen een mooie naamsticker op en werden op de foto gezet. Helaas stonden wij niet op de lijst..... Gelukkig was al snel duidelijk dat we niet bij die groep hoorden, maar met iemand anders een afspraak hadden. We werden met z’n tween binnengeroepen. Ik maakte nog netjes mijn verontschuldigingen voor het feit dat we te laat waren, maar dat was geloof ik niet nodig ,want ze keek me verbaasd aan, zei dat het niet uitmaakte en begon met het gesprek. (Canadezen maken zich kennelijk niet zo druk over tijd). Het was een raar gesprek, maar niet onprettig. We zijn natuurlijk overgekwalificeerd en hebben weining ervaring voor de banen waar we op hadden gesolliciteerd. We vonden dat een rare conclusie,want dat wisten ze ook toen ze ons uitnodigden (als ze tenminste onze CV’s hebben gelezen). Verder is het moeilijk voor hun om accomodatie voor ons te regelen en is het werk maar voor een korte periode (vijf weken, terwijl op de website stond dat er ook banen voor langere periode beschikbaar waren). Maar ze snapte onze motivatie en vonden het geloof ik wel een leuk verhaal. Ze beloofden om binnen een week ons te laten weten of ze ons een baan kunnen aanbieden. O ja, welke baan dat dan uiteindelijk wordt weten we nu dus nog steeds niet. De foto’s hieronder zijn van de overtocht van Vancouver Island (Nanaimo) naar Vancouver (Horseshoe bay). Mooi he?
Sloot
9/7/2009 06:21:32 am
Beetje weird, die Canadezen.. Nou ja, het was in ieder geval wel een mooi reisje naar Vancouver.
Ariene
9/10/2009 04:26:41 am
Of julllie nu een baan krijgen of niet, het is in ieder geval een hartstikke leuk verhaal. Wij, lezers hebben er in ieder geval al wat aan gehad.
Marike
9/11/2009 09:18:09 pm
Bizar hoor. Maar je hebt er in ieder geval een leuk uitstapje aan overgehouden (en Gert een mooi paar Olympische schoenen natuurlijk). Comments are closed.
|
AuthorDe belevenissen van Gert en Marjon in Canada. Archives
October 2010
Categories
All
Klik onderstaande button (RSS Feed) als je een mailtje wilt ontvangen wanneer de site wordt bijgewerkt. In de pagina die dan verschijnt moet je onder acties (actions, rechtsonder) de actie "Subscribe in Mail" selecteren. |