Vorig weekend kwam de olympische vlam door Nelson. Dat wilden we natuurlijk gaan bekijken. De hele zaterdag waren er activiteiten in Nelson, maar wij “moesten” eerst onze huishoudelijke taken doen: schoonmaken, boodschappen doen en dat soort narigheid (o ja, en niet onbelangrijk: uitslapen). De vlam zou tussen 18:00 en 20:00 uur aankomen, dus om 17:30 uur stonden wij paraat. Het was een hele poppenkast. Totdat de vlam aankwam werden we vermaakt door de sponsoren. Dus dansen, zingen, klappen en om de twee zinnen de naam van de sponsor noemen. Dat vonden we niet zo heel leuk: we zijn niet van die beste meeklappers. Maar toen de vlam dan eindelijk kwam vonden we het wel heel bijzonder. Het is toch wel uniek om dat hele spectakel van dichtbij mee te maken. Verder was de afgelopen week rustig. We hebben alletwee gewerkt. We beginnen al aardig te wennen aan ons nieuwe ritme. Ik heb ook een lekkere ochtendroutine ontwikkeld. Op dinsdag, donderdag en vrijdagochtend rij ik met Gert mee. Hij moet om 7:00 uur beginnen, maar zet mij dan eerst af bij het community centre. Het community centre is recht tegenover het gebouw waar ik werk en bestaat uit een zwembad, fitness centrum en een ijsbaan. Ik fitness daar een uurtje en zit dan nog steeds om 8:15 uur achter mijn bureau, heerlijk.
Dinsdagavond ben ik nog wel op pad geweest. Na onze curlingbekentenissen van vorige week valt dit misschien nog mee: ik ben naar een koorrepetitie geweest. Ik hoor jullie denken (of niet?): “Marjon, hoe kom je erbij om daar naartoe te gaan?”. Nou, dat zal ik jullie eens haarfijn uitleggen. Je moet even goed opletten want dit is ingewikkeld. Tijdens de kerst zijn we koffie wezen drinken bij Jana. Jana is de moeder van Barbara, de bankmedewerkster bij wie we in Merritt onze bankrekening hebben geopend (volg je hem nog?). Jana heeft vervolgens ons telefoonnummer doorgegeven aan Helen, haar oud collega. Helen is Nederlandse, of eigenlijk Surinaams, maar heeft lang in Nederland gewoond en woont nu ook alweer heel lang in Canada. Helen belde twee weken geleden. Ze organiseerde een indische rijsttafel en of wij zin hadden om ook te komen. Nou, bij het horen van de woorden “indische rijsttafel” waren wij gelijk om. Maar waarom nodigde ze ons uit? Bleek dat er een clubje Nederlanders in Nelson is die dit een keer per jaar ofzo organiseert. En ze had dus via Jana van “de nieuwe Nederlanders” gehoord. Het principe is simpel, iedereen neemt een gerecht en z’n eigen drank mee en zo heb je een “indische rijsttafel”. Gert had heerlijke garnalen in een pittige kerrie saus gemaakt. Er waren ongeveer 15 – 20 mensen. Sommige woonden hier al meer dan 40 jaar en spraken helemaal geen Nederlands meer, anderen waren hier “pas” drie jaar, maar wij waren natuurlijk het meest vers. Het was heel leuk om al die nieuwe mensen te ontmoeten en hun verhalen te horen. Tijdens deze avond heb ik Moniek ontmoet en zij heeft me overgehaald om een keer mee te gaan naar de repetitie van haar koor. (he, he we zijn er) Belofte maakt schuld en dus ben ik afgelopen dinsdag er naar toe gegaan en ik moet zeggen, ik vond het zo leuk dat ik zeker nog een keer ga en ik denk dat ik een seizoen ga meezingen. O ja, en morgen gaan we ook weer curlen. Het moet toch allemaal niet gekker worden....
2 Comments
Marike
2/2/2010 03:19:43 am
Wat leuk om te lezen hoe jullie leven steeds voller wordt. Wat voor repertoire zingen jullie?
Reply
Sloot
2/2/2010 10:14:32 pm
hmmm, je weet hoe ik er over denk. Ik vind dat koor toch wel ernstig...
Reply
Leave a Reply. |
AuthorDe belevenissen van Gert en Marjon in Canada. Archives
October 2010
Categories
All
Klik onderstaande button (RSS Feed) als je een mailtje wilt ontvangen wanneer de site wordt bijgewerkt. In de pagina die dan verschijnt moet je onder acties (actions, rechtsonder) de actie "Subscribe in Mail" selecteren. |