Nu we allebei aan het werk zijn en de rust een beetje is weergekeerd, kunnen we ons contentreren op het inburgeren. En wat is nou typisch Canadees: IJSHOCKEY. Iedereen heeft er verstand van en heeft het erover. Ijshochey is het voetbal van Canada. Gelukkig heeft Gert ijshochey altijd al leuk gevonden en keek hij ook in Nederland wel eens een wedstrijd op TV. We hebben dus al een voorsprongetje: hij weet waar hij het over heeft. Toen we laatst thuis kwamen maakte we even een kletsje met de buurvrouw. De conversatie ging ongeveer zo (maar dan ik het engels natuurlijk):
Buuv: vanavond de wedstrijd, he? GB: Ja, Vancouver tegen Edmonton Buuv: Ga je nog kijken? GB: Nee niet echt, is toch geen interessante wedstrijd. Vancouver is veel beter dan Edmonton Buuv: Ja, daar heb je gelijk in Indrukwekkend he? En daar sta ik dan bij met een zeer intelligente blik, maar ik heb geen idee waar ze het over hebben. Gert is wat dat betreft al heel goed ingeburgerd. Hij kijkt wedstrijden op TV, kent de spelregels en houdt de stand een beetje bij. Ik kijk nooit, het gaat me allemaal veel te snel. Meer als de helft van de tijd heb ik geen idee waar de puck is en zie ik alleen maar een stel schaatsers heel druk heen en weer schaatsen. Maar nou wil het geval dat mijn collega (ja, eindelijk heb ik ze weer!) vertelde dat hij in Nelson naar een ijshocheywedstrijd ging. Nelson blijkt een jeugdteam (jongens tussen de 18 en 20 jaar) te hebben dat op een redelijk niveau competitie speelt. Gert was natuurlijk snel overgehaald en de eerstvolgende thuiswedstrijd waren wij van de partij. Hartstikke leuk! Het is indrukwekkend hoe snel en goed die jongens kunnen schaatsen, er gebeurt van alles tijdens zo’n wedstrijd, het gaat hard en snel MAAR ik kan de puck volgen. We vonden het zo leuk dat we gisterenavond weer zijn wezen kijken. De tweede nationale sport van Canada, maar dan iets minder sexy en mannelijk, is curling. En ook dat vond Gert al heel leuk om te kijken op TV (die jongen heeft zich echt heel goed voorbereid voor ons vertrek). Ik maakte er altijd grapjes over, want wie kijkt er nou naar curling? (nou, wat dacht je van oude mensen.....) Maar nu we in Canada wonen moeten we ook dit natuurlijk onder de knie krijgen. We hebben een collega van Gert bereid gevonden om ons in te wijden in de wondere wereld van curling. Maandagavond om 17:00 uur moesten we ons melden bij de curling baan. We begonnen met een warming up: joggen en spieren oprekken (waar is dat nou voor nodig, dit is toch een oude wijven sport?). Toen kregen we voor een schoen een soort gladde binnenzool met elastieken die we onder onze schoen moesten binden en mochten we het ijs op. Onze eerste opdracht was om heen en terug over de baan te “steppen”. Dus glijden op dat zooltje terwijl je met je andere been stept. En je zult het niet geloven, maar dat is heel moeilijk en ook nog eens vermoeiend! Toen mochten we met de stenen aan de slag. Hij heeft ons eerst leren gooien (werpen, schuiven ik weet niet hoe je het moet noemen) met twee stenen. De ene laat je dan los en de andere gebruik je omje evenwicht te bewaren. Toen dat een beetje ging werd die tweede steen vervangen door een bezem (jawel..) om ons evenwicht te behoren. Verder dan dat zijn we niet gekomen. Het was echt belachelijk moeilijk, het is zo lastig om je evenwicht te bewaren, je valt de hele tijd om. Gert lukte het aan het einde om stenen in het huis te krijgen (dat zijn die ringen aan de andere kant). Ik heb dat nog niet gehaald. Ook hebben we nog niet leren bezemen. Maar we vonden het zo leuk dat we het zeker vaker gaan doen. Hieronder zie je wat actiefoto’s (nou ja, actie...)
1 Comment
Zo mijn eerste werkweek in Canada zit erop. Wat is het dan extra lekker om weekend te hebben!
Ik ben dus begonnen als project manager bij Tarasoft. Tarasoft is een klein bedrijf in Nelson dat software maakt voor makelaars. Er werken ongeveer 25 mensen. We hebben 15 klanten en meer dan 200.000 gebruikers van het pakket. De klanten zijn real estate boards, zeg maar makelaarsvereningen. Deze verenigingen zijn regionaal georganiseeerd en leveren allerlei services aan hun leden. Een van die services is MLS: Multi Listing Service, een soort uigebreidde Funda waar makelaars alles wat voor verkoop/verhuur of lease wordt aangeboden op registreren. Tarasoft maakt en verkoopt MLS software. Er werken drie project managers bij Tarasoft. Ik ben een van die drie. Het is onze taak om alle klachten en verzoeken van klanten wat betreft de software in goede banen te leiden. Dus problemen en wensen inventariseren, oplossingen definieren en ervoor zorgen dat de techneuten de oplossingen op tijd ontwikkelen en implementeren. Maandag was mijn eerste werkdag. Aangezien Gert om 7:00 uur moet beginnen heeft hij de auto en moet ik dus met de bus. Gelukkig stopt de bus vlakbij. Dat was nog even lastig want het is mij niet echt duidelijk waar bushaltes zijn. Soms staat er wel een bordje langs de weg, maar lang niet altijd. En bushokjes met een overzicht van de busroutes en tijden hebben ze hier nog nooit van gehoord. Dus ik heb de buurvrouw gevraagd waar en hoe laat hier de bus komt. De bus stopt hier maar een paar honderd meter vandaan, perfect dus. De eerste ochtend stond ik er al heel vroeg. Ik wilde de bus absoluut niet missen, want als ik de bus van 7:25 mis dan gaat de eerstevolgende pas om 9:57 uur (er rijden in totaal 7 bussen per dag.....). Sta ik daar in het pikkedonker, ik had mijn zaklamp meegenomen, op de hoek van de straat me ernstig afvragend of dit echt wel de bushalte is. Gelukkig kwam er na een kwartier (ja, ik was er echt belachelijk vroeg) nog iemand bij me staan. Nou, twee mensen op een donkere straathoek om vijf voor half acht ’s ochtends dat kan geen toeval zijn, en inderdaad daar kwam de bus. Een kaartje kost twee dollar. Ik moet nog uitzoeken of ze ook een abbonnement of een knipkaart ofzo hebben. Je moet het geld gepast in een busje gooien. Hoe chauffeur kan zien dat je het juiste bedrag erin gooit is mij geheel onduidelijk. In de bus zat ook een collega: Andrew en hij nam me verder op sleeptouw. Andrew stapt niet uit bij Tarasoft, maar rijdt nog een stukje verder mee de stad in. Dan loopt hij terug naar Tarasoft en koopt onderweg een koffie. Het was nog helemaal donker bij Tarasoft, maar er bleek al wel iemand binnen te zijn: Seain. Hij wist wie ik was en ging aan de slag om een desktop voor mij te regelen. Maar hij had nogal haast want hij moest nog een vlucht naar Vancouver halen om daar wat te werken aan de servers die ze daar hebben staan. Ik heb dus gelijk geconcludeerd dat hij een interne IT medewerker is, twee dagen later ben ik erachter gekomen dat hij de eigenaar van Tarasoft is. Jonge kerel, mijn leeftijd denk ik (dus echt heel jong!), loopt rond in spijkerbroek en trui (zoals iedereen overigens en daar ben ik heel blij mee). Dit is wel typerend voor het bedrijf, iedereen is heel relaxed en aardig. Er is niet echt een inwerkprogramma voor mij. De eerste twee dagen heb ik de gebruikershandleidingen van het systeem doorgenomen, geprobeerd om zoveel mogelijk te weten te komen over de klanten en me ingelezen in hoe de makelaardij in Canada en de US in elkaar zit (de klanten zitten verspreid over heel Noord Amerika). Na twee dagen vond ik dat ik er klaar voor was om met klanten aan de slag te gaan. Hun idee daarover is anders, ze zeggen dat het ongeveer twee tot drie maanden duurt voordat ik voldoende ben ingewerkt. Dat lijkt me wel heel erg lang, maar dat zegt ook wel iets over hoe hard er hier gewerkt wordt. Ik loop nog maar een weekje mee, dus ik kan me vergissen, maar ik heb niet de indruk dat ze het heel druk hebben, dan wel dat ze zich niet heel erg druk maken. Ik ben benieuwd of ik er over een paar maanden nog zo over denk, maar zoals ik er nu tegen aan kijk is dit een leuke baan, met normale werktijden, leuke collega’s, is de werkdruk niet al te hoog en werk ik voor een leuk bedijf. Overigens met de bus terug is ook gelukt: de bus gaat om 16:45 en als je die mist pas om 18:15 uur. Ik ga natuurlijk gelijk mee in de werkethiek van de Candazen en neem dus de bus van 16:45 uur, ben ik lekker om 17:15 uur thuis. We hebben er lang naar uitgekeken, maar vorige week was het dan zover: Hans en Barbara waren hier. Nieuwjaarsdag zijn ze op het vliegtuig gestapt en begin van de avond waren ze in Vancouver. Na een nachtje slapen in Vancouver zijn ze naar ons toegereden. Dat vonden we wel spannend, want de weersverwachting was niet goed. Ze hebben dan ook veel sneeuw onderweg gehad, maar kwamen gelukkig begin van de avond veilig aan in Nelson. Ter illustratie, deze foto hebben Hans en Barbara onderweg naar ons genomen: Gert en ik vonden het wel gek om ze hier te zien. Het was net alsof het plaatje niet klopte. We zijn nu vijf maanden in Canada en erg met onszelf bezig, dan komen er vrienden die we zo goed kennen in de omgeving die we achter ons hebben gelaten die wereld binnen, heel apart. Behalve het allerbelangrijkste: zichzelf, hadden ze nog het een en ander voor ons meegenomen: zakken drop (is Gert heel erg blij mee), stukken kaas (ben ik heel erg blij mee) en een grote zak met onze kampeerspullen, tennisrackets en snookerkeus (waren Hans en Barbara niet zo blij mee). De snookerkeus hebben we inmiddels gebruikt, maar daar zal ik later nog wel een stukje overschrijven. Natuurlijk zijn we ga skien: een dag op Whitewater en een dag op Red Mountain. Het was niet zo’n mooi weer toen we op Whitewater waren. Het was bewolkt en het heeft nog een beetje gesneeuwd, maar de sneeuw was fantastisch. Er lag meer dan vier meter sneeuw! En met z’n vieren is de apres ski echt stukken leuker......... De dag dat we naar Red Mountain gingen was het weer gelukkig beter: een heldere dag en dus ook een stuk kouder. We moesten eerst wat hindernissen overwinnen: bevroren handen / voeten, zonnebril verloren EN teruggevonden. Maar daarna was het heerlijk skien: We gingen zelfs als laatste van de berg af: Verder zijn we naar een natuurlijke warme bron bij ons in de buurt geweest en hebben we wat in het rondte gereden: Het grappige was dat bijna alles wat we gedaan hebben, we zelf ook nog nooit gedaan hadden. Het was dus echt een ontdekkingstocht voor vier personen. Een van die dingen was hondenslederennen. Via internet had ik een adresje in de buurt gevonden waar je kan hondenslederennen. Ik had voor dinsdagochtend afgesproken, maar helaas kon het toen niet doorgaan omdat het te hard dooide en er grote plassen stonden op de route. Toen we twee dagen later er weer naartoe gingen was al dat water bevroren en was de route dus keihard en ....snel. Bovendien vertelde Al (de hondensledechauffeur, of hoe je zo iemand ook noemt?) ons dat hij zijn tochtjes doet met racehonden. Hij deed nogal laatdunkend over tochtjes met van die “slome huskies” (dat zijn zijn woorden).Nou, het was inderdaad een hele belevenis. Met van die snelle honden over opgevroren paden: het was net alsof je in een achtbaan zat. Toen we na afloop nog trillend op onze benen uit de slee stapte vroeg Hans aan Al waarom de achterste hond steeds schuin liep. Al antwoordde dat dat kwam omdat we zo langzaam gingen ....... Zoals je kan zien hebben we heel veel leuke dingen gedaan (en dan heb ik nog niet alles verteld). Dat was allemaal heel erg leuk om te doen, maar we vonden het allerleukste om gezellig met vrienden bij te praten en plezier met elkaar te hebben. Na die heerlijke en gezellige week viel het niet mee om afscheid te moeten nemen. Gelukkig heb ik alweer iets nieuws om naar uit te kijken: morgen mag ik aan het werk!
Vergeet niet je geluid aan te zetten. Gerben en Maaike, bedankt voor de muziek! Vorige week was echt een spannende, maar vooral een hele goede week: ik heb werk en Gert is definitief gepromoveerd tot lijnkok.
Ik had vorige week twee sollicitatiegesprekken. Op dinsdag bij Pacific Insight voor een baan als Lean team member. In normaal Nederlands was het de bedoeling dat ik zou gaan werken aan het verbeteren van hun productieprocessen. Het eerste project waar ze aan wilde beginnen was het reduceren van de omsteltijd van een machine. Ze wilden dat van twee uur terugbrengen naar een paar minuten. Het leek me een hele leuke baan, maar tijdens het gesprek kwam ik erachter dat het hun derde proging was om zo’n soort afdeling van de grond te krijgen. De voorgaande twee keren was het mislukt. Ze vertelde dat ze erg veel tegenwerking van het personeel verwachtte en dat het management niet vierkant achter het initiatief staat. Niet zo rooskleurig en ik werd er dan ook niet heel enthousiast van. Bovendien was de man waarmee ik moest gaan samenwerken echt een droogstoppel. Ik heb me tijdens het gesprek kennelijk toch van mijn beste kant laten zien, want de dag erna kreeg ik via de email de baan aangeboden. Dat voelde natuurlijk heel erg lekker. Ik kreeg tot vrijdagmiddag de tijd om de baan al of niet te accepteren. Donderdag had ik een gesprek bij Tarasoft voor de functie van IT project manager. Dat was echt een heel leuk gesprek. Het is een klein bedrijf, er werken ongeveer 25 mensen. Ze maken software voor makelaars. Het wordt mijn taak om de wensen en eisen van klanten te inventariseren, te vertalen naar oplossingen en om ervoor te zorgen dat de oplossingen worden ontwikkeld en geimplementeerd. Leuke baan dus bij een heel leuk bedrijf. Het gesprek ging heel goed en uit alles bleek dat ze het helemaal met me zagen zitten en ik ook met hun. Maar ik zat met die aanbieding voor een baan bij Pacific Insight. Ik moest ze de volgende dag laten weten of ik die baan zou nemen of niet en ik wilde het niet riskeren om die baan af te zeggen zonder zeker te weten dat ik bij Tarasoft zou worden aangenomen. Ik was best bereid om Pacific Insight om uitstel te vragen, maar dan wilde ik wel zeker weten dat ze serieus met mij verder wilde. Dat begrepen ze helemaal en ze beloofde om uiterlijk vrijdagochtend uitsluitsel te geven. Vrijdagochtend echt om vijf voor twaald belde Chris van Tarasoft. Ondanks dat ik de eerste persoon was die ze interviewde voor die baan hadden ze besloten om me gelijk de baan aan te bieden. Behalve dat ik een veel beter gevoel had bij de baan en het bedrijf boden ze me ook nog eens 50% meer salaris dan bij Pacific Insight. Nou dat maakte de beslissing wel heel erg makkelijk en ik heb dus gelijk ja gezegd. 11 januari ga ik beginnen. Ze wilde eerst dat ik 4 januari zou beginnen, maar ik kreeg een weekje respijt nadat ik had uitgelegd dat het wel heel belangrijk is om de eerste week van januari leuke dingen te gaan doen met Hans en Barbara. Ik heb dus nog drie weken vrij en nu voelt het ook echt als vakantie. Vrijdag hadden we nog meer goed nieuws. Gert kreeg de menukaart mee naar huis om in het weekend te studeren, want vanaf deze week is hij definitief aan de slag als lijnkok. Om al dit goede nieuws te vieren zijn we zaterdag weer wezen skien (nou ja, we waren sowieso gegaan, maar met zoveel goede redenen voelde het nog lekkerder). Deze keer zijn we naar Whitewater gegaan. Je weet wel, dat zijn die boeven die niet weten wie ze wel of niet hebben aangenomen, maar dat doet ons nu natuurlijk helemaal niks meer! Ja , het is gelukt ik heb mijn rijbewijs gehaald! Vorige week vrijdag heb ik het theorie examen gedaan. Daarvoor moest ik naar het gemeentehuis. Er was eerst nogal wat verwarring. Volgens mij is het hier niet gebruikelijk dat je zowel je meisjesnaam als je getrouwde naam blijft gebruiken. Op mijn bankpasjes, creditcards etc. staat “Bredewold”, op mijn verblijfsvergunning staat alleen mijn meisjesnaam “Van der Welle” en in mijn paspoort en Nederlandse rijbewijs staan beide namen. Ze hadden me bijna weer weggestuurd om met een trouwbewijs terug te komen. Maar ik liet me niet wegsturen. Ik had helemaal naar dit moment toegepiekt, het hele theorieboek uit mijn hoofd geleerd en ik wilde nu het examen doen, voordat alles weer net zo snel uit mijn hoofd zou verdwijnen. Dus uiteindelijk duurde het inschrijven langer dan dat ik nodig had om de test te doen. Het theorie examen bestaat uit 50 multiple choice vragen. Je mag 10 fouten maken. Je wordt midden in de hal van het gemeentehuis achter een scherm gezet. Dus niks geen rustig kamertje waar je je goed kan concentreren. Je zit echt midden tussen de balies. En zodra je niet meer kan zakken, staat er “congratulations” op het scherm en stopt de test. Je krijgt dan een tijdelijk rijbewijs met restricties. Je mag bijvoorbeeld alleen rijden als er iemand met een geldig rijbewijs naast je zit, je mag niet in het donker rijden en geen passagiers meenemen. Omdat ik nog een Nederlands rijbewijs heb golden deze restricties gelukkig niet voor mij.
Gisteren heb ik mijn praktijk examen gedaan. Ik was stiknerveus. Met name omdat ik het wel heel stom van mezelf had gevonden om te zakken terwijl ik al 15 jaar mijn rijbewijs heb. Het feit dat het hier van maandag tot en met woensdag veel had gesneeuwd hielp ook niet mee. Er lag behoorlijk veel sneeuw. Zoveel dat ik ’s ochtends een andere route nam om Gert weg te brengen, zodat ik een steile weg omhoog kon vermijden. Op de doorgaande wegen schuiven ze wel en strooien ze gravel, maar het is niet zo dat ze alle wegen brandschoon maken. Ze trekken zich daar hier overigens niet zoveel van aan, iedereen rijdt gewoon rustig door. Het wordt dus niet zo’n chaos als in Nederland met een “beetje” sneeuw zoals ik op het journaal heb gezien (lang leve uitzendinggemist.nl). Gelukkig is het woensdagavond gestopt met sneeuwen en begon het zelfs te dooien. Donderdagmiddag waren de wegen redelijk schoon. Dus ’s middags weer naar het gemeentehuis om Bruce op te pikken, de examinator. Je moet hier afrijden in je eigen auto, dus hij controleert eerst of de auto wel veilig is: of alle lampen etc. het doen. Daarna hebben we zo’n 40 minuten rondgereden en heeft hij me ongeveer alle kruisingen in Nelson overgestuurd. Na een paar keer links en rechts gaf hij me nog een aardige hint, hij zei: “nou, dat is nog eens een goede schoudercheck”. O ja, Marjon niet vergeten goed kijken: binnenspiegel, buitenspiegel, over je schouder. Net alsof er een gek in deze sneeuwdrab op z’n fietsje naast mij zou kunnen rijden, mm mm. Maar ik heb de hint toch maar te harte genomen en had aan het eind bijna nekpijn van het schouderchecken. Hij moest ook nog erg om me lachen. Op een gegeven moment moest ik de auto in een rustige straat langs de kant van de weg zetten. Er lag veel sneeuw langs de kant, dus ik zette de auto behoorlijk ver van de kant om niet in de sneeuw te hoeven staan. Het is toch mijn eigen auto, niet waar? Toen zei Bruce dat ik de auto zo moest neerzetten alsof ik hem daar een nacht zou laten staan. OK, kennelijk wil hij dus dat ik dichter bij de kant ga staan en stuurde mijn bolide een flink stuk de sneeuw in. Zover dat het zelfs een beetje lastig was om er weer uit te komen, ondanks de V6, vierwielaangedreven, splinternieuwe winterbanden. Toen we weer terugwaren bij het gemeentehuis vertelde hij lachend dat hij wel kon merken dat ik uit Nederland kwam. Het is hier echt niet nodig om je auto zover aan de kant te zetten. Er is hier zoveel ruimte in Canada dat je je auto gewoon midden op straat mag laten staan, er is toch voldoende ruimte om eromheen te rijden. Ik was ook nog bijna gezakt omdat ik te hard reed. We waren een stukje de snelweg opgegaan en toen we weer terug reden richting Nelson hield ik me natuurlijk netjes aan de snelheid, dus van 90 naar 70 en het laatste stukje terug naar 50 km per uur. Alleen dat stuk waar je maar 50 mag gaat bergafwaarts. Ik gaf geen gas, maar ik vind het ook niet nodig om de hele tijd op mijn rem te hangen, dus ik reed iets harder dan 50. Toen we terugwaren zei Bruce dat hij me het voordeel van de twijfel gaf. Hij wist dat ik harder dan 50 had gereden, maar dacht dat ik net geen 60 reed, als dat wel zo was dan moest hij me laten zakken. Ik verzekerde hem dat ik zeker geen 60 had gereden....... Ik kan nu dus trots zeggen dat ik twee keer in een keer ben geslaagd voor mijn rijbewijs. Afgelopen zaterdag zijn we wezen skieen en het was geweldig! Het is toch wel heel erg leuk om om 9:00 uur in de auto te stappen en dan om 10:00 uur op de piste te staan.
In de buurt van waar wij wonen zijn twee skigebieden: Whitewater (www.skiwhitewater.com ,dat zijn die “boeven” die niet weten wie ze wel en niet aangenomen hebben) en Red Mountain (www.redresort.com). Wij zijn afgelopen zaterdag dus naar Red Mountain gegaan. ....Dit gebied is iets verder rijden, iets meer dan een uur rijden terwijl het naar Whitewater ongeveer 45 minuten rijden is. De skigebieden hier in de buurt zijn niet zo groot en uitgebreid als in Europa. Op Whitewater hebben ze maar twee skiliften en op Red Mountain zes geloof ik. Ook de voorzieningen zijn niet heel uitgebreid. Op Red Mountain hebben ze behalve een lodge onderaan de pistes nog een lodge op de berg, op Whitewater hebben ze maar een lodge. Niet heel luxe en uitgebreid, maar wel fantastisch skieen. De kwaliteit van de sneeuw moet heel goed zijn, maar daar heb ik geen verstand van. Ik noem mezelf nu gevorderd beginnend skieer, maar voor mij is nog steeds alle sneeuw gewoon wit en verder niks. Wat we heel erg leuk vonden afgelopen zaterdag was dat het een heel mooi gebied is. Je skiet prachtig door de bossen. En het was heel rustig. Heel vaak waren we de enige op de piste. Heerlijk om met z’n tweetjes, helemaal stil om je heen, in zo’n mooi gebied te skieen. Er waren wel andere mensen aan het skien, maar niet op de makkelijke afdalingen die wij namen. Ze vinden het hier heel leuk om niet op de geprepareerde piste te skien, maar door de bossen ernaast. Ook back country, heli skien, snow cat skien en dat soort gekkigheid is hier heel populair. Wij wagen ons daar nog maar niet aan, waarschijnlijk omarmen we de vijfde boom die we tegenkomen onbedoeld heel intiem. Toch ging het heel goed.Het was bijna twee jaar geleden dat we op skis hadden gestaan, dus we begonnen rustig aan. Maar al snel hadden we de slag te pakken en waagde we ons aan moeilijkere afdalingen. Vooral Gert ging als een herboren Pirmin Zurbriggen van die berg af. We hebben helemaal de smaak te pakken en zijn van plan om aanstaande zaterdag naar Whitewater te gaan. En als we deze twee gebieden zat zijn, zijn er nog andere mogelijkheden: Fernie, Kimberley, Panorama, Lake Louise, Banff etc. Maar dat is allemaal weer behoorlijk verder rijden. Het is wel grappig dat de twee actiefoto’s hieronder niet van onszelf zijn. Het toch makkelijker opscheppen zonder echt bewijs. We zijn heel erg blij, want Hans en Barbara komen naar ons toe. We hoeven niet zo lang te wachten, want ze komen al de eerste week van Januari. Dat is maar goed ook, want we we kijken er heel erg naar uit en kunnen bijna niet wachten. Zo met de feestdagen voor de deur voelen we ons toch wel een beetje zielig. We kennen hier nog niet echt veel mensen, of zeg maar gerust: nog echt niet veel. Toch hebben we al wel wat sociale activiteiten gepland staan: ik ga volgende week maandag naar het dames kerstdiner van de kerk waar ik nu naartoe ga (ja, het is echt waar, Marjon gaat naar een damesuitje). Volgende week vrijdag zijn Gert en ik uitgenodigd voor een kerstborrel bij andere mensen van mijn kerk (ik weet niet wat Gert er voor een voorstelling van heeft, maar ik zit echt te hopen op het zingen van christmas carols rond een enorme kerstboom). Verder gaan we een dezer dagen gezellig op bezoek bij onze buren/huurbazen. Ze zijn weer terug van hun vakantie naar st. Maarten en hebben een lekker groot stuk Nederlandse kaas voor ons mee terug genomen (mjammie). Maar er gaat natuurlijk niks boven een week lang mogen genieten van de aanwezigheid van echte vrienden.
Hans en Barbara jullie moeten wel lekkere warme nachtstola’s meenemen, want het is hier al behoorlijk koud. ’s Nachts is het zo’n -15 C en overdag komen we niet boven de -10 C uit. Het is wel prachtig helder en zonnig. Door die kou hebben we een paar keer stroomuitval gehad. Hoe dat precies komt weet ik niet, maar het is wel lastig. Afgelopen maandag kwamen we eind van de middag thuis. Gert en ik hadden na zijn werk nog even gezwommen. We komen moe en hongerig thuis: geen stroom. Dus geen licht, maar ook geen verwarming en geen eten, want dat gaat ook op electriciteit. Nadat we een uur in de kou hadden gezeten met onze kaarsen en zaklampen , besloten we om dan maar wat in de stad te eten. Gelukkig was er weer stroom toen we terugkwamen. Dinsdagochtend bracht ik Gert weg naar z’n werk, viel de stroom weer uit. Ik moest tanken, want ik had niet meer genoeg benzine om nog een keer op en neer naar Nelson te rijden. Dus ik had geen andere keus dan te wachten bij de pomp tot ik weer kon tanken. Het duurde niet zo heel lang, maar doordat het -17 C vroor had ik het toch wel behoorlijk koud toen ik thuis kwam en daar was nog geen stroom........ Ik was net aan het bedenken om dan maar in bed te gaan liggen om het weer warm te krijgen, toen gelukkig ook hier de stroom weer aan ging. Ik hoop dat ze bij de electriciteitscentrale nu wel helemaal winterklaar zijn. Ik ben gisteren naar de kapper geweest. Je haar laten knippen is hier echt een samenwerkingstraject. Ze vragen de hele tijd of je vindt dat er bovenop nog wat afmoet, of het achter kort genoeg is enz. Ja, dat weet ik toch allemaal niet, ik ben geen kapper. Ik ben gewend dat ik gewoon kan gaan zitten en dan zeg ik””stukje eraf graag” en als ik dan mijn bril weer op doe, dan is het in orde. Hoe dan ook, het is weer gelukt en het ziet er weer piekfijn uit. Ik weet niet of dat echt een prestatie is, want volgens mijn valt er niet heel veel te verknippen aan mijn haar. Een van de redenen om naar de kapper te gaan, was om er netjes uit te zien voor mijn aankomende sollicitatiegesprekken. Op dat front verder dus nog geen nieuws. Ik heb nu wel weer een nieuwe bezigheid: studeren voor mijn theorie examen. Gisteren hebben we via de post eindelijk onze permanent resident kaarten binnen gekregen. Dat duurde heel lang, omdat eerst ons mailadres niet goed was doorgekomen bij het CIC (Citizenship and Immigration Canada). Toen de kaarten dan uiteindelijk werden opgestuurd waren Darch en Cat (onze vrienden in Merritt die we als postadres hadden opgegeven, omdat we toen nog niet wisten waar we zouden gaan wonen) net voor een maand op vakantie gegaan. Toen ze terug waren van vakantie hebben ze de post gelijk naar ons doorgestuurd, maar dat duurt dan ook nog een tijdje. Wat heeft dat met het theorie examen te maken? Nou, we moeten hier ons rijbewijs opnieuw gaan halen. Dat betekent theorie examen doen en opnieuw afrijden. En om dat te kunnen doen moet je je permanent resident card kunnen laten zien. Met je Nederlands rijbewijs mag je hier maximaal drie maanden rijden. We rijden dus eigenlijk al een maand “illegaal” rond. Maar goed, we hadden niet echt een keuze en ik ga nu zo snel mogelijk mijn rijbewijs proberen te halen. Ik vind het wel gek en spannend. Het is ook spannend omdat je je Nederlandse rijbewijs moet inleveren op het moment dat je praktijk examen doet. Haal je het niet dan krijg je het niet terug. Pas wanneer je slaagt krijg je ook je Nederlandse rijbewijs weer terug. In de tussentijd mag je dus niet rijden. Tenminste zoals ze dat hier doen: alleen met iemand naast je die wel een geldig rijbewijs heeft. En daar zit ook een beetje het probleem, Gert is namelijk twee maanden geleden zijn portemonnee met alles erop en eraan verloren. Ook zijn rijbewijs zat er in. Hij heeft een verklaring bij het RDW opgevraagd dat hij een Nederlands rijbewijs heeft. Hij rijdt nu rond met een internationaal rijbewijs wat hij nog had, maar zonder het originele rijbewijs is dat eigenlijk niet voldoende. Wat een zooitje, he? Ik hoop maar dat ik in een keer slaag en dat Gert snel die verklaring krijgt. Dan is alles weer netjes voor elkaar. We zijn in ieder geval blij met onze verblijfsvergunning: Het is echt ongelofelijk hoe snel dingen kunnen veranderen. Een paar weken geleden waren we nerveus of we wel werk zouden kunnen vinden en overwogen we serieus om te gaan verhuizen voor een schoonmaakbaan. Nu is Gert lekker aan het werk en kan ik misschien straks zelfs kiezen.....
Ik ben dus nog niet aan het werk, maar het begint er toch steeds meer op te lijken dat het gaat lukken. Ik ben met drie banen bezig: 1.Ik heb gisteren een sollicitatiegesprek gehad voor guest server in een broodjeszaak. Het gesprek was met de eigenaar van de zaak. Hij vond dat ik overgekwalificeerd ben voor de baan, maar had me toch uitgenodigd omdat hij wel een carriere voor mij ziet in de broodjes. Hij wil me aannemen als serveerster en dan laten doorgroeien naar supervisor en vervolgens assistent bedrijfsleider. Hij begon er zelfs over dat ik op termijn de zaak van hem zou kunnen overnemen. Dus op zich niet gek en het lijkt me best leuk om in een broodjeszaak te werken. De zaak wordt nu verbouwd en hij hoopt midden december weer open te gaan. Ik heb beloofd hem volgende week te laten weten of ik voor hem kom werken. Je merkt het denk ik al, ik loop niet over van enthousiasme en dat komt vooral omdat de twee andere banen echt heel leuk zijn. (en ook nog eens behoorijk beter verdienen) 2. Ik heb gesolliciteerd voor de functie van IT project manager bij een bedrijf in Nelson. Wie mijn vorige stukje heeft gelezen weet dat ik was uitgenodigd voor een eerste gesprek. Het was een telefonisch gesprek waarin iemand van personeelszaken de voorselectie doet voor de tweede ronde. Gisteren kreeg ik de uitnodiging voor het tweede gesprek. Begin volgende week ga ik er naar toe en dan spreek ik een aantal mensen (ik weet nog niet wie). Ik ben benieuwd hoe dat is, maar tot op heden ben ik heel enthousiast over deze baan. 3. De laatste optie is een baan als projectmedewerker voor Lean verbeterprojecten waarop ik heb gesolliciteerd. En ook hiervoor ben ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Het gesprek is 15 december bij hun op locatie. Dit bedrijf zit ook in Nelson. Ook dit lijkt me een hele leuke baan. Dus ik hoop dat het me lukt om te worden aangenomen op een van de laatste twee banen en anders ga ik aan de slag in de broodjeszaak. Ik hoor jullie nu denken, of misschien ook niet (?), waarom gaat ze nu weer hetzelfde doen? Dan had ze toch net zo goed in Nederland kunnen blijven? Tja, dat is misschien wel zo, maar de omgeving is toch echt anders. Het was inderdaad de bedoeling om terwijl ons huis nog niet is verkocht zoveel mogelijk ervaring op te doen die ons uiteindelijk gaat helpen in het runnen van een eigen lodge. En Gert is daar heel druk mee bezig. Maar helaas, ik ben niet echt succesvol in het solliciteren voor een baan in de horeca/toerisme. Ik heb alleen een schoonmaakbaan of die baan in de broodjeszaak aangeboden gekregen. Of dat nou zoveel bijdraagt? Bovendien verdient het echt niet goed. En, niet onbelangrijk, ik merk dat ik toch wel heel enthousiast van die andere banen wordt. Misschien is het niet de goede keuze, maar ik volg mijn gevoel en ga vooralsnog proberen een van die banen te krijgen. Zien we daarna wel weer verder. Ik ga nu stoppen met schrijven want ik krijg zo de welkomscommissie van Nelson op bezoek. Ik heb geen idee wat ik daarvan moet verwachten; ik ben heel benieuwd. Ter compensatie voor alleen maar tekst de laatste tijd plaats ik nog wat foto’s. Zoals je ziet verveelt ons uitzicht ons nog niet. Gert heeft werk, hij is gisteren begonnen. Dat is opeens heel snel gegaan. Ik zal vertellen hoe het zo gggekomen is (met een zachte “g”, is belangrijk).
Afgelopen maandag hebben we na goed overleg besloten om definitief in Nelson te blijven.Het was voor ons beide allang duidelijk dat we liever in Nelson wilden blijven, maar een baan afzeggen terwijl we hier nog niets hadden vonden we wel eng. We hadden nog een week de tijd voordat ik in Kamloops zou moeten beginnen. Maar ik kreeg een mailtje of ik niet eerder wilde beginnen in Kamloops. Daar moesten we dus iets mee en weg was onze week bedenktijd. En we hadden net een “vermanend” mailtje binnengekregen van Marja. Ik citeer (dat mag toch wel Marja?) “Zijn jullie nu helemaal gek om voor een schoonmaakbaan naar Kamloops te vertrekken? Naar een omgeving waar jullie niet willen zijn voor werk wat jullie niet willen doen, daar hebben jullie toch niet al die voorbereidingen voor getroffen hier?” EEEUUUHHH, tja ze heeft helemaal gelijk natuurlijk. Dus we hebben de knoop doorgehakt en ik heb mijn schoonmaakbaan in Kamloops afgebeld. Was ook weer een interessante ervaring. Ik vond het lullig om ze af te bellen. Ze hadden me een officiele aanbieding gedaan en ik had die ondertekend. Ik had wel goed doorgelezen of er geen consequenties waren wanneer ik zou afzeggen, maar daar stond verder niks over in. Maar ik neem aan dat ze toch echt wel op me rekende. Ik heb het allemaal netjes uitgelegd, maar dat was geloof ik helemaal niet nodig. Ze vonden het de normaalste zaak van de wereld dat ik afbelde en het was allemaal geen probleem. Kennelijk gebeurt het regelmatig.Nou ja, weten we dat ook weer. Met dit verse besluit gelijk maar aan de slag en een telefoonaansluiting aangevraagd. Dat was heel snel geregeld en de volgende dag hadden we al een werkende telefoon en ons eigen telefoonnummer! We hadden natuurlijk ook wel door dat het niet hebben van een telefoonnummer het sollicitatieproces niet bevordert. Dus we hebben onze CVs bijgewerkt en met een vers stapeltje CVs, inclusief telefoonnummer, zijn we de zaken langsgegaan waar we eerder onze CVs hadden afgegeven. Bij het Best Western hotel konden ze onze eerder afgegeven CVs niet vinden (weten we ook wat daarmee gebeurt....), maar ze hadden wel acuut iemand nodig in de keuken. De chef werd er gelijk bijgehaald om met Gert te praten. ’s Avonds belde hij op met de vraag of Gert de dag erna om 8:00 uur zou willen beginnen: NATUURLIJK! Dus gisteren is hij daar aan de slag gegaan. Hij begint alskeukenhulp, dat betekent afwassen en werkvoorbereiden (groente snijden etc.). Hij neemt waar voor de vaste keukenhulp die aan z’n schouder geblesseerd is. Zodra de vaste keukenhulp terug is, ze verwachten met ongeveer drie weken, zal hij worden ingewerkt als lijnkok. Dus op bestelling koken. Op de lodge kookte Gert voor een buffet en niet op bestelling. Dat is dus een nieuwe uitdaging voor hem en iets dat hij graag wil. Hij kwam gisteren enthousiast thuis na zijn eerste werkdag. Dat afwassen etc. wat hij nu doet is niet echt interessant, maar de mensen zijn aardig en het lijkt erop dat ze echt bereid zijn om in hem te investeren en hem over een paar weken in te werken als lijnkok. We wachten het maar weer rustig af hoe dat verder gaat. We zijn in ieder geval blij dat een van ons werk heeft. Ik had liever gehad dat ik degene was die werk had gevonden (en Gert misschien ook wel?). Ik weet niet wat het is met die Canadezen, maar het is duidelijk dat Gert meer in de smaak valt dan ik. Ik heb nog veel sollicitaties lopen varierend van pizzabezorger to IT project manager. Joepie, komt net een mailtje binnen. Of ik vanmiddag tijd heb voor een telefoongesprek. Het is voor de functie van IT project manager, lijkt me beter dan schoonmaken zeg maar. Toch handig zo’n telefoon! |
AuthorDe belevenissen van Gert en Marjon in Canada. Archives
October 2010
Categories
All
Klik onderstaande button (RSS Feed) als je een mailtje wilt ontvangen wanneer de site wordt bijgewerkt. In de pagina die dan verschijnt moet je onder acties (actions, rechtsonder) de actie "Subscribe in Mail" selecteren. |